De roze krokodil vertelt vanuit het ziekenhuis over Treintje

De juf klapte even hard in de handen en alle kinderen hielden direct hun mond. Jongens en meisjes, hier hield de juf even stil. Een kleine glimlach verscheen op haar gezicht. De kinderen wisten direct dat er iets speciaals stond te gebeuren. Zouden we een spelletjes dag hebben of of of..

Jagje onze lieve krokodil, vervolgde de juf, is al drie weken niet meer langs geweest.
Dat klopt want zoals jullie weten ligt Jagje in het ziekenhuis.
Ik heb begrepen dat hij nog langer daar moet blijven liggen en dat hij daar best verdrietig over is.
Een van de kindjes die voor in de klas zat stond op en vroeg: Gaan we weer tekeningen  voor hem maken Juf?
Nee, zei de juf, de burgemeester vind Jagje zo belangrijk dat hij een personen bus geregeld heeft van African Safari Tours en die zal ons vandaag naar het ziekenhuis brengen.
De kinderen schreeuwden en juichten van plezier en een van de kinderen riep al: ik zie de bus, ik zie de bus.

De bus parkeerde voor de deur van het ziekenhuis, waar een lieve mevrouw met  een witte jas hun al opwachtte. Jongens wat fijn dat jullie er zijn, mijn is Linda en ik denk dat Jagje het heel leuk zal vinden om jullie te zien. Maar even voor de duidelijkheid, dit is een ziekenhuis, dus niet rennen, schreeuwen en vooral niet alles aanraken.
De kinderen keken even naar de juf maar die knikte beamend en dus gingen de kinderen netjes in een rij achter de zuster aan. Na toch wel een grote wandeling en een stuk met de lift bleef de zuster staan bij twee klapdeuren. Jongens hierachter is Jagje, laten we hem stil benaderen dan is de verassing des te groter.

Jagje zat op het bed een beetje voor zich uit te staren. Hij verveelde zich best wel en het eten was voor een roze krokodil nou niet echt een feestje. Op de muur achter hem hingen allerlei tekeningen die de kinderen van zijn dorp hadden gemaakt. Een beetje treurig keek hij naar buiten toen hij de zuster binnen zag komen.
Oh jee Linda wil je nou alweer mijn temperatuur nemen? Nee hoor zei Linda, ik heb hier een zuster die wil even wat bloed prikken. Jagje zuchtte en drukte zijn rug tegen het bed om maar gelaten dit te ondergaan toen opeens heel veel kinderen de kamer binnenstormden en in een hele korte tijd was Jagje bedolven onder kinderlichamen. Opeens was er een hele grote glimlach zichtbaar bij de grote roze krokodil en zeker toen ook nog de juf binnenkwam.

De kinderen vroegen Jagje de hemd van het lijf. Waarom lig je op een eigen kamer vroeg het slimste jongetje.
Nou zei Jagje, krokodillen snurken nogal en de andere mensen op de zaal deden geen oog meer dicht en daarbij komt dat krokodillen ontzettend veel kunnen poepen en dat ruikt nogal..dus de zusters vonden het slimmer om me maar op een kamer alleen te zetten. Zuster Linda knikte, er waren te veel andere patiënten flauw gevallen van de stank zei ze

Vertel je wat er verder met Treintje gebeurd is Jagje vroeg een ander kindje. De kinderen keken Jagje hoopvol aan en Jagje glimlachte. Hij stond op van zijn bed keek uit het raam en zwaaide naar beneden. De kinderen sprongen op en keken ook uit het raam. Buiten stond de bus die ze gebracht hadden. Naast de bus stond de chauffeur. Hij zwaaide terug naar Jagje. Nu pas zagen de kinderen dat hij maar één been had!
Is dat de gemene boef vroeg Juf Liesje? John van de bus?
Ja zei Jagje. Het Safari bedrijf was zo beroemd geworden dat ze aan de rand van de grote stad een nieuw kantoor hebben geopend. Het bedrijf heet African Safari Tours. Ja zo heten ze. Treintje is de baas van het bedrijf en oma geniet van haar rust.  Onze eenbenige boef is nadat hij weer genezen was gaan werken voor het bedrijf en is een van de beste gidsen gebleken voor al gespecialiseerd in krokodillen.  Oma haar bedrijf kon niet in het dorp blijven want er kwamen zoveel toeristen en nieuwsgierige mensen die allemaal de wereld beroemde roze krokodil wilde zien dat het beter was als het bedrijf niet meer in het dorp was zodat wij gewoon naar school kunnen gaan en lekker slagroom taart kunnen eten wat me er aan herinnerd, hebben jullie soms een taart meegenomen?

Juf Liesje haalde achter haar rug een grote witte tas tevoorschijn met inderdaad een taart.
Jagje keek de verpleegster met grote ogen aan. Mag het Mag het ? Zuster Linda streek haar hand over haar hart en even later zaten alle kinderen en verpleegsters lekker te smikkelen van de taart.

Jagje zat te smikkelen, dit was het eerste stukje taart in weken. Hij kon niet wachten om weer naar huis te gaan. Gelukkig hadden de artsen goed nieuws voor hem. Als hij zich rustig gedroeg mocht hij morgen naar huis. Maar dan moet hij netjes zijn medicijnen slikken en vooral veel rust nemen.

Juf Liesje riep daar zullen wij wel voor zorgen he Kinderen? Alle kinderen riepen in koor: JAAAAA
En Jagje moest even zachtjes huilen, hij hield zo van de kinderen maar vooral van Juf Liesje.

De volgende dag stond Jagje met zijn koffertje naast zijn bed. Juf Liesje kwam hem halen en kreeg dozen met pilletjes mee. De zusters namen afscheid van de patiënt die zo leuk verhalen kon vertellen maar wel een beetje vies poepte.

Totdat Jagje helemaal genezen was mocht hij logeren op de school. Juf Liesje woonde daar ook met haar eigen man en kinderen. Zo konden ze een oogje in het zeil houden. Jagje vond het wel best. Hij werd ontzettend verwend door de juf en de kinderen en elke dag vertelde Jagje weer een nieuw avontuur.