De zin van het bestaan

Petrus zat op zijn houten stoeltje de nieuwe playboy door te bladeren en zich te verbazen over een artikel met veel virtuele sex. Toch maar een ipadje scoren mijmert hij...dan ziet hij voor zich een beverig maar zelfverzekerd gestalte verschijnen.
Ok aan het werk...

Een titel die tot lezen dwingt. De zin van het bestaan. U denkt al nou blogger vertel je onzin maar dan zal ik zien of ik jouw zin mijn zin vind.
Misschien is deze blogger wel degene die me eindelijk kan vertellen wat we hier aan het doen zijn.

Eigenlijk was mijn bedoeling niet om zo hoogdravend te bloggen. Het is nogal wat.. de zin van het bestaan.
De gedachte kwam door een plotseling inzicht. Iets wat op een zap moment op tv gezegd werd. Ik zal dat later toelichten.
Maar eerst, het valt niet te ontkennen dat heel veel mensen zich afvragen wat ze hier doen. De eerste regels van deze blog halen dan ook een essentie naar voren die veel mensen als de zin van het bestaan vinden of vonden, namelijk je kwalificeren voor de hemelpoort.

Het vreemde snorretje en de ouderwetse scheiding van het donkere haar laten Petrus geen twijfel, de man aan de poort moet zijn Adolf Hitler.
Petrus trekt zijn emotieloos gezicht en spreekt de woorden. Goedendag heer Hitler, mijn naam is Petrus, wat kan ik voor u betekenen?

De bezoeker trekt een wenkbrauw op, ademt schokkerig in door zijn neus waarbij zijn gezicht even een paar keer nerveus heen en weer schokt. Aan de ogen is de irritatie te zien maar toch spreekt zijn stem met respect de woorden. Heer Petrus ik kom me wenden tot u om te mogen worden toegelaten tot de hemelen onzer Heer.


Voor vele mensen hangt in hun gevoel nog steeds een moeten.. moeten goed doen, moeten presteren, moeten genieten... vooral in ons mooie met calvinistische sporen gevulde hersentjes.
Deze gedachte heeft me heel lang bezig gehouden.
Wat moet ik daarmee, moet ik echt wat? En als dat nou eens niet hoeft?

Er zijn filosofen die er bij zweren dat ons moraal besef puur genetisch bepaald is.
Alles wat we doen is ontstaan uit de basis boodschap: Gij zult alles doen om voor te bestaan. Wij zijn de overleveraars van miljoenen jaren evolutie.
Het feit dat we sociaal bewust zijn en elkaar niet klakkeloos afmaken, komt omdat in loop van heel veel jaren gebleken is dat mensen, die dat niet doen een grotere kans maken om te overleven en uiteindelijk blijven alleen de succesvollen over in de evolutieleer waarbij succes gelijk is aan voortbestaan.
Als je niet gelooft in een aparte entiteit die van jou iets verwacht dan is succes dus iets wat je zelf moet bepalen of je legt je gewoon neer bij de wetten der evolutie en dat moet je toch.

Petrus grijnst en zegt en waarom vind u dan dat u recht heeft om toegelaten te worden om door de hemelpoorten te mogen lopen. Even kijkt Petrus naar de poort van wolken die achter zijn tafel staat.
Adolf steekt zijn kin naar voren: Ben ik niet een van de bekendste wereldleiders, heb ik niet heel veel succes geboekt tot natuurlijk een verbond van Zionisten dat verbrak door te heulen met de Stalinistische monsters. Ik heb geleerd dat mijn maatstaven er toe doen en niet die zogenaamd geschreven staan en uit rechte van deze bewering vraag ik toegang tot de poorten van de Hemel. Het gaat niet om goed of slecht maar om wat ik vind...


Genieten, weer zo een moeten, pluk de dag. Deze boodschap komt steeds maar weer naar voren als een zogenaamde nieuwe weg. Het komt mij ontzettend geforceerd over en als dat dan niet lukt, moeten we er dan maar mee stoppen?

Jarenlang ben ik aan het zoeken geweest naar verklaringen als zijnde de zin van het bestaan, wat is God, wie ben ik etc etc. Van Bijbel, kaballah, boedisme.

Vele vele jaren later moet ik toegeven dat ik me het meest kan vereenzelvigen met wat de aanhangers van de Advaida vinden. Het leven is een film die afgespeeld wordt, puur ter vermaak meer niet, het is niet echt.
Nou kunnen we een aardig wat bladzijden vol gaan schrijven over dit onderwerp, ga ik niet doen. Als u daar meer over wilt weten zou ik willen adviseren om maar eens lekker te gaan googelen.
Waar het me nu om gaat is de basis boodschap dat ik er van overtuigd ben dat er geen hemel te verdienen is en dat de zin van het bestaan dus in het bestaan zelf zitten wat ook weer een tegenstelling is maar dat terzijde.

Petrus loopt naar de poort, doet een deurtje open van een klein kastje naast de poort en haalt een oude telefoonhoorn tegen zijn hoofd, opent even zijn mond maar luistert dan aandachtig en gaandeweg het luisteren verschijnt een vreemde grijns op zijn gezicht en hangt na een kleine knik op en sluit het kastje.
Langzaam loopt Petrus terug naar de nu fel kijkende gestalte.
Op het moment dat Petrus op enkele meters van Adolf is openen de deuren van de hemelpoort. Loopt u maar door zegt Petrus en gaat dan zitten op zijn stoeltje meteen weer verdiept in het blad.


Ik zag tijdens het zappen een programma van een stel toeristen die in Griekenland de Olympus waren opgelopen. De reisleidster legt uit dat ze in de tempel van Appolo staan. De grote steen moet de plek zijn geweest waar mensen vroegen om orakels. Kortom hier werden de vragen beantwoord.
Een van de toeristen gaat achter de steen zitten en roept vraagt u maar.
Natuurlijk komen er een paar grappige vragen met nog geestiger antwoorden. Tot dat een stelletje naar voren treed en zegt we twijfelen of we nu wel of niet kinderen moeten nemen.
Het orakel is heel duidelijk, het ouderschap is de mooiste taak in het leven.
Deze boodschap kwam dus duidelijk bij mij binnen en als ik dezelfde nacht wakker wordt en wat eerste gedachten door mijn hoofd gaan komt deze als een van de eerste naar voren.
Het is waar, mijn ouderschap is een van de mooiste dingen uit mijn leven. Kinderen hebben zin gegeven aan mijn leven, een taak, een moeten.
In mijn achterhoofd zwerft wel die ene Advaida gedachte, het is een film maar ja wel een hele mooie. Ik maak deze keuze al wetend dat ik een mooi verhaaltje aan het maken ben.


Adolf loopt door de poort zijn ogen glanzen van plezier en nu.. Hij loopt door een landschap wat niet anders is dan voor de poort. Nog maar even doorlopen denk hij daar achter die wolken is vast... en ook daar verandert het landschap niet. Verwarring treedt toe in het hoofd. Wordt hier nou een grap uitgehaald.
Na dagen gelopen te hebben besluit hij terug te keren op de weg die hij heeft gelopen. Maandenlang zoekt hij naar de plek totdat hij eindelijk de stoel met Petrus weer vindt.
Hij vraagt om uitleg en Petrus antwoordt..

u maakt uw eigen maatstaven, uw eigen normen dus... u maakt ook uw eigen hemel. Kortom er is in uw hemel niet veel ruimte voor anderen. Goed lang genoeg gepraat, ik krijg door dat Salomon Burke en Anthonie Kamerling staan te jammen bij poort 434324334a dus veel plezier hier en floep weg was Petrus

Abbey Lincoln

Abbey Lincoln ☨

Vandaag las ik in het Parool dat Abbey Lincoln op 80 jarige leeftijd is overleden. Ze was een bekende Jazz zangeres in een ouderwetse traditie.
Onmiddelijk gingen mijn gedachten terug naar een zondag avond ergens rond 1995 ergens in juli in de van Gogh zaal van het North Sea Jazz festival.
Een goede vriend van mij mocht al jaren lang de presentatie doen in een van de kleine zaaltjes en was altijd helemaal door het dolle. I was stinkend echt stinkkkkkkkend jaloers. Ik kwam graag op dit festival, geleerd van mijn vader had ik daar de prachtigste dingen gezien van Oscar Peterson tot Stan Getz.
Mijn maatje wist mijn jaloezie en verdraaid ik werd op een vrijdag avond gebeld of ik even wilde invallen zaterdag en zondag, ze hadden gehoord dat ik een muzikant was met veel management ervaring en dat dit klusje ook wel moest kunnen. En wat doe je dan, je hart is leeg, de moed is groot en de mond nog veel groter.
Zo stond ik klaar om op zaterdag het Kronos Quartet aan te kondigen. Met knikkende knietjes en trillende handjes liep ik naar de microfoon. De zaal was megagroot en vol. Niks klein zaaltje... Cameras begonnen te werken en om me heen te draaien. Ik pak de microfoon, zeg wat en hoor niets.. Ik kijk verdwaasd om me heen en naar de microfoon, zoek een knopje en vindt niets....
Zweet op mijn voorhoofd, ik kijk naar boven en zie iemand vanachter glas een duim opsteken en ja hij doet het.
De avond liep geweldig en ik mocht Tuck en Patty ontvangen, wat voor mij helden waren. Heerlijk op een stoeltje achter het gordijn, genieten van het podium geluid en af en toe een knipoog van de muzikanten.
Zondag zou de avond afgesloten worden door Abbey Lincoln. Ze zou twee sessies doen van pakweg 45 minuten.
De ontvangst in de kleedkamer was erg beperkt, duidelijk geen zin in contact en ik verzon zelf maar wat. De zaal was loaded en buiten stonden de mensen in rijen dik te wachten om dan maar naar de tweede sessie te gaan.
Het concert was fantastisch maar na een uur moest ik toch ingrijpen... Ik maakte gebaren of ze wilde stoppen maar nee hoor, ze gingen gewoon door. Na veel vijfen en zessen en mezelf laten zien ging ik podium al klappend op. Mevrouw Lincoln nam het applaus in ontvangst. De blik bij het teruglopen was er een van: ik beheks je met de grootste zuid Amerikaanse vloeken die er bestaan. In de kleedkamer waren de scheldwoorden niet van de lucht.
De tweede sessie ben ik maar niet achter het gordijn gaan zitten, denk niet dat ze dat erg kon waarderen. In de kleedkamer pufte ik uit tot dat iemand van de organisatie binnen kwam.
Wil je deze bloemen aan de dame geven als dank en voor de afsluiting......

Daar stond ik dan met mijn grote mond en de bloemen. Ik wist het zeker ze zou de bloemen op mijn hoofd stuk staan onder het genot van een volle zaal.... Dit keer liet ik haar uitspelen en toen na een uur duidelijk was dat ze echt stopte liep ik schuldbewust het podium op. Ze draaide zich om en gaf me drie zoenen, lachte zeer breed en nam de bloemen in ontvangst.

De trein der verkiezingen draaft door maar.....

De verkiezingstrein is in volle vaart en het gaat helemaal nergens om. Met klanten en collega's praten we over de topics. Crisis en Renteaftrek. Het zijn geen items.

Iedereen is tegen de crisis, he he en als je een hypotheek hebt ben je niet blij als die afgeschaft wordt. Niet zo moeilijk dan om te kiezen. Kies je voor je zelf en je huis mwah VVD. voel je wat verantwoordelijker voor anderen dan wellicht PVDA etc. Ik ga geen stem advies geven dat mag u lekker zelf uitzoeken.

We kunnen wel even doorgaan maar het gaat nergens om, het is een keuze tussen een beetje zo en een beetje zo. Wellicht sympatie voor Job, wellicht voor Rutte.

Staan die partijen ergens voor? We hebben een beeld van links en rechts en extreem en met wat kieswijzers kom je ergens op uit althans als je er wat van aan wilt trekken.

Iets wezenlijks veranderen, dat klinkt goed. Maar wat zou je nou echt willen veranderen? Met die vraag liep ik een tijdje rond. Natuurlijk kan ik nu een slap verhaal vertellen over duurzaamheid of over kindjes in Afrika, allemaal heel belangrijk maar dat is of te ver weg of een wetenschappelijk relaas. Heel belangrijk maar nu even niet.

Waar zitten mensen in Nederland en verder nu echt mee, wat zou nou echt goed zijn voor mensen? Waar hebben ze nou echt een probleem mee? Het is heel simpel, omdat ik de laatste maanden moet ervaren wat de gevolgen zijn van mijn eigen financiele mismanagement kwam het idee als snel. Geld.

Wees maar niet bang, ik wil het niet uitdelen of afschaffen, ik wil iets doen aan het onnodig oppompen van het goedje.

Er zijn dingen die we allemaal moeten hebben en allemaal moeten betalen. Een hoop van die dingen hebben een gemene deler. Het basis level wat iedereen nodig heeft als opleiding, vervoer, medische zorg, ouderen verzorging en er zijn er vast nog wel een paar te noemen. Het zijn dingen waarvoor we nu aan moeten kloppen bij verzekerings bedrijven die er goed heel goed aan verdienen. Of andere instanties als de NS etc etc.

Laat de overheid zorgen dat deze zorg geborgd is, echt geborgd, hoge kwaliteit maar wel gegarandeerd en dus gratis. Niet meer over nadenken, het is er, of ik er nu een puinhoop van maak of niet, het is er. Als ik er al een puinhoop van kan maken.. dan ben ik echt niet de enige. laat het er zijn. Als er een overheid is die echt voor je kan zorgen. Zorgen dat je ontzorgt bent. Aah idealisme zult u zeggen, communisme of wat dan ook. Wellicht. Een beter tegenargument is ... het is onbetaalbaar. En dat vraag ik me dus echt af. Meer dan de helft van mijn inkomen gaat al naar de staat en heel veel naar de instanties als Achmea etc. Beetje financiele planner kan daar een heel mooi model voor maken, want het wordt nu toch ook in stand gehouden. What is the difference?

Ik kan een heel relaas houden over geld maar nog meer aan de ellende die geld oplevert, of beter gezegd, de ellende die het oplevert als het er niet is en wel nodig. Hoeveel mensen zitten zich niet te verbijten over elke cent die nodig is? Gaat dat weg? nooit helemaal ben ik bang maar voor een hoop dingen zou het goed zijn als die van het lijstje kunnen en hoe groot dat lijstje wordt is misschien in de toekomst een kwestie van Cohen of Rutte of van hun klein klein kinderen. Laten we nou eens kijken waar mensen het echt moeilijk mee hebben en ze daarmee helpen of beter laat de overheid daar mee helpen. Die partij heeft mijn stem!

Harald