Abbey Lincoln

Abbey Lincoln ☨

Vandaag las ik in het Parool dat Abbey Lincoln op 80 jarige leeftijd is overleden. Ze was een bekende Jazz zangeres in een ouderwetse traditie.
Onmiddelijk gingen mijn gedachten terug naar een zondag avond ergens rond 1995 ergens in juli in de van Gogh zaal van het North Sea Jazz festival.
Een goede vriend van mij mocht al jaren lang de presentatie doen in een van de kleine zaaltjes en was altijd helemaal door het dolle. I was stinkend echt stinkkkkkkkend jaloers. Ik kwam graag op dit festival, geleerd van mijn vader had ik daar de prachtigste dingen gezien van Oscar Peterson tot Stan Getz.
Mijn maatje wist mijn jaloezie en verdraaid ik werd op een vrijdag avond gebeld of ik even wilde invallen zaterdag en zondag, ze hadden gehoord dat ik een muzikant was met veel management ervaring en dat dit klusje ook wel moest kunnen. En wat doe je dan, je hart is leeg, de moed is groot en de mond nog veel groter.
Zo stond ik klaar om op zaterdag het Kronos Quartet aan te kondigen. Met knikkende knietjes en trillende handjes liep ik naar de microfoon. De zaal was megagroot en vol. Niks klein zaaltje... Cameras begonnen te werken en om me heen te draaien. Ik pak de microfoon, zeg wat en hoor niets.. Ik kijk verdwaasd om me heen en naar de microfoon, zoek een knopje en vindt niets....
Zweet op mijn voorhoofd, ik kijk naar boven en zie iemand vanachter glas een duim opsteken en ja hij doet het.
De avond liep geweldig en ik mocht Tuck en Patty ontvangen, wat voor mij helden waren. Heerlijk op een stoeltje achter het gordijn, genieten van het podium geluid en af en toe een knipoog van de muzikanten.
Zondag zou de avond afgesloten worden door Abbey Lincoln. Ze zou twee sessies doen van pakweg 45 minuten.
De ontvangst in de kleedkamer was erg beperkt, duidelijk geen zin in contact en ik verzon zelf maar wat. De zaal was loaded en buiten stonden de mensen in rijen dik te wachten om dan maar naar de tweede sessie te gaan.
Het concert was fantastisch maar na een uur moest ik toch ingrijpen... Ik maakte gebaren of ze wilde stoppen maar nee hoor, ze gingen gewoon door. Na veel vijfen en zessen en mezelf laten zien ging ik podium al klappend op. Mevrouw Lincoln nam het applaus in ontvangst. De blik bij het teruglopen was er een van: ik beheks je met de grootste zuid Amerikaanse vloeken die er bestaan. In de kleedkamer waren de scheldwoorden niet van de lucht.
De tweede sessie ben ik maar niet achter het gordijn gaan zitten, denk niet dat ze dat erg kon waarderen. In de kleedkamer pufte ik uit tot dat iemand van de organisatie binnen kwam.
Wil je deze bloemen aan de dame geven als dank en voor de afsluiting......

Daar stond ik dan met mijn grote mond en de bloemen. Ik wist het zeker ze zou de bloemen op mijn hoofd stuk staan onder het genot van een volle zaal.... Dit keer liet ik haar uitspelen en toen na een uur duidelijk was dat ze echt stopte liep ik schuldbewust het podium op. Ze draaide zich om en gaf me drie zoenen, lachte zeer breed en nam de bloemen in ontvangst.