Je Leeft

Het is toch raar al dat beweeg en gezucht. Miljarden die zich laten wekken door muziek of nog erger een harde zoemtoon of hard gebel.
Wellicht zullen er een paar zijn die zich laten wekken door geavanceerd licht toestel of nog mooier door een geliefde met een verse kop koffie.
Desalniettemin het warme bed wordt getrotseerd en het lichaam wordt gedwongen zich in actie te zetten. De moeheid wordt getrotseerd en het lichaam kan klagen wat het wil maar de wil is onverzettelijk.
De baas, de klant, de relatie wacht.
Na al die jaren is de mens nog steeds niet in staat om waarlijk vrijheid te beleven.
Slechts enkelen kunnen het zich veroorloven zich te laten wekken door het ochtend licht en geen plannen te hoeven hebben waar de dag mee gevuld gaat worden.

Het grote goed geld is de nieuwe God.
We kijken elkaar aan en weten dat we hier niet om heen kunnen.
God is almachtig, wie heeft die O vervangen door EL. Geld is met ons, Geld is groot, Lieve Geld die nog niet op mijn rekening staat, uw naam zei geheiligd, uw daden zijn groot.

Als je verstand van Geld hebt kun je kerken bouwen, kerken die tot de hemel rijken op de Zuidas of op 5th avenue in New York.
De priesters dragen streepjes pakken en kleurige stropdassen.
Hoe meer Geld hoe meer aanzien en gemak.
Als we dit toch hadden geweten toen de eerste grapjassen langs kwamen met geldstukken.
Jammer genoeg was het alleen maar een wisseling van God en de ware vrijheid werd weer verdeeld over weinigen, dit keer niet de hogepriesters der Kerk maar de hogepriesters van de bank.

 Met pijn in ons hart schikken we ons in het lot.
Geld moet er komen en wel zoveel als mogelijk. Dus vroeg die wekker, niet zeuren lichaam en na vele uren bewegen we ons weer in de richting van de hopelijk warme haard.
Te moe om nog redelijk te denken, te moe om te genieten.

Misschien verdrukken we de steeds hardere trekkracht van de ware wil en ware aard. Drank of vergelijkbare spullen helpen even. De tv, de ultieme afleiding van jezelf helpt even.
De ware stilte ervaren is gevaarlijk, daar is de vijand. We moeten door, onze Go(el)d wacht niet op ons we zullen het zelf moeten doen.

Soms kunnen we het niet meer opbrengen, het gif stroomt dan door de aderen en dan moet het een weg vinden naar buiten.
Kunnen we er nou helemaal niets aan doen, aan deze Gordiaanse knoop? Deze duivelse cirkel, deze almachtige omklemming.

Laten we dat eens op een rijtje zetten.

We kunnen heel rijk worden, soms lukt dat, we schuiven alles opzij voor dat ene doel, we gaan over lijken en werken ons nog harder in de ellende. Heel misschien lukt het maar dan verschijnt waarschijnlijk het monster van een hartaanval, een beroerte een instorting en als dat nog niet het geval is, kan je na al die jaren dan wel genieten van je vrijheid?
De machine is gewend om te scheuren als een formule 1 wagen.

Rust en stilte? De weg van de Boeddha dan? We stoten alles af. We leven van de lucht.
Prima, je zal het geluk vinden maar of je bank, vrouw, je kinderen, je minnaar of minnares dit kunnen waarderen is maar heel erg de vraag.
Ach zeg jij, eenmaal verlicht maal je daar niet meer om.
Maar tot die tijd zal je hart breken en zul je snakken naar vriendschap en comfort en lekker eten.

De laatste optie is wellicht het mooiste, niets doen! Ja niets doen.
Accepteer de situatie. Leef je leven, verdien je geld maar weet dat het schijn is, weet dat je ware aard niet werkt en doseer, doseer heel erg zorg dat je lichaam, je tempel schoon is en straalt.

Dat is een mooie plek voor het mooiste op aarde namelijk jij!
Jij die gevangen lijkt in de illusie van moeten, de illusies van je lichaam, de illusies van het bestaan.

Probeer eens stil te zijn, echt stil, merk hoe intens ervaringen worden als het hoofd leeg is. Stop eens met denken en kijk om je heen naar de mensen in de bus, trein, tram, kantoor, school of waar je ook bent. Zie de beweging, de druk, zie het moeten, het voortdurend gaan.
Opeens ben je het bewust!
Neem een diepe zucht met lucht! Je leeft, daar hoef je niet bang voor te zijn.
Oude mensen hebben het vaak, ze hoeven niet meer, ze kunnen niet meer, ze kunnen alleen nog maar kijken en luisteren en vaak hebben ze een hele grote grijns op hun gezicht.

Hoe zalig is de wereld van de kinderen. Er is nog zoveel te ontdekken en er is geen grens aan die ruimte, geen grens aan de beschikbare tijd.
Wie heeft ze dat afgeleerd, is dat dezelfde die met die EL grap kwam?
Zal er ooit tijd komen dat we altijd als kinderen kunnen zijn? Dat we kunnen genieten, alleen genieten?
Zal de mens dat ooit bereiken met zijn vele werk.
Is dat het ultieme doel?
 Dat is wel erg ver weg.
Laten we nu maar genieten en ons de moeite besparen want .. morgen vroeg weer op!