De Meeuw op zolder

(eerder geschreven voor www.gastblogger.nl)



Ik had het nooit moeten roepen. Echt het was sterker dan mij. De meeuw op het schilderij blijft me aankijken. Ik hoor de buurman roepen: “waar is de klootzak”. De meeuw blijft me onverstoord aankijken. Het is een klein schilderij, het lijkt niet eens goed. De verf is er duidelijk te dik en soms te dun opgesmeerd. Sandra’s moeder heeft al jaren een kunstenaarstik. Ze schildert de meest veelzijdige wangedrochten. Dit is uit haar vogel-en Texelperiode. Beneden op het toilet hangt nog een ooievaar en in de keuken een kip met kroost. Gelukkig is ze nu van het schilderen overgestapt naar beeldhouwen. Nog meer stillevens van bedorven appels of mannelijke naakten kunnen we niet meer verdragen.
Ellen. Ik had haar zien opgroeien.
Altijd als ik in de voortuin zit, gaat mijn blik opzij in de hoop dat ik haar kan zien dartelen. Vriendjes kwamen er op een gegeven moment steeds meer. Eerst op de fiets, dan op brommers en scooters en uiteindelijk kwamen ze met de auto. Haar laatste vriend was een jongen met rood haar en een Opel Corsa met dikke banden. Die hield het best lang vol.
Roy heet hij, dat heb ik haar eens horen roepen.
“Weet je wat Meeuwen Management”, is zegt mijn collega Sjoerd bij de verzekeraar. Ik werk al een jaar of vijf bij het bedrijf met het hoogste gebouw van de stad. Ongevallenpolissen doe ik en Sjoerd ook.. “Geen idee”, grijns ik. “Nou”, zegt Sjoerd, “dan komen ze krijsend de kamer binnenvliegen, schreeuwen allerlei onzin , poepen alles onder en vliegen dan weer weg”. We liggen in een deuk.
Op zolder moet een schilderij liggen van een meeuw. Het zou toch lachen zijn om die op het buro te plaatsen. Sjoerd en ik zouden dan helemaal in een deuk liggen als Achmed weer wat riep. We hoeven dan alleen maar naar de schele meeuw te kijken en onze dag was weer goed.
Ik loop de smalle trap op naar de zolder. Ik heb mijn paarse trainingsbroek aangedaan en een oude sweater. Ik schuif wat dozen opzij plus een oude blauwe matras die we hebben bewaard voor loges. Daar zijn de wangedrochten. Ik leg ze naast het matras en ga zitten. Dan hoor ik haar stem. “Dag buurman”, zegt ze. Ik kijk naar de tussenwand met de buren en zie dat de laatste lekkage een groot gat heeft gemaakt. “Kijk”,zegt Ellen, en ze pakt een plank en binnen enkele seconden is er zoveel ruimte dat ze mijn zolder binnenstapt. Verbijsterd zie ik haar op zolder dartelen in een zwarte legging en een naveltruitje. “Ik was schilderijtjes aan het zoeken”, stamel ik met een net iets te laag ingezette stem. Ik ga nonchalant op het matras zitten en pak de meeuw. “Weet je wat Meeuwen Management is?” Ellen gaat naast me op het matras zitten en zegt: “wacht, ik zie een grappig schilderijtje.” Ze gaat op haar buik liggen en pakt met haar smalle handen een schilderijtje met rottend fruit. “Zijn dat appels”, vraagt ze. Ik kijk naar haar billen die vlak onder me zijn. Mijn hand wil er naar toe en maakt aanstalten om deze te voelen maar ik blijf er enkele centimeters boven hangen. “Pedofiel”, roep ik in gedachten.Ik voel een knetterharde erectie. Ik wil aan andere dingen denken maar dan voel ik haar hand op mijn harde geslacht.
Het eindigt met twee naakte lichamen. “Dit is wat ik wilde”, denk ik. “Eindelijk geeft het leven mij mijn deel. Het deel waar ik recht op heb, een mooi lief,jong lichaam en ze vindt mij mooi.”
Heel vaak ben ik daarna te vinden op de zolder op het matrasje, luisterend naar haar verhalen over Roy en de opleiding tot kapster. Ik vind het allemaal best als ik haar ondertussen maar mag beminnen. Als ze er niet is, klim ik zachtjes door het gat. Als ik mijn hoofd door het trapgat steek kan ik door een een raampje haar kamer zien, vol met poppen en pruiken en meisjes dingen.
Dan opeens staat de Opel Corsa er weer en al gauw ligt er een brief op het matras. De inhoud laat zich raden
Sandra is niet thuis en de kinderen zijn ook weer compleet verdwenen, wellicht op hun kamers,wellicht ook niet. In de ijskast staat een koude fles rosé. Binnen een uur is deze vrijwel leeg.
Het is al donker buiten en ik zou zo graag weer eens op het matras met haar...
In een dronken, geile bui loop ik de zolder op, kruip door het gat en kijk door het trapgat.
Ik zie de grote witte, blote voeten van Roy en een paar magere, witte benen met aan het einde van de benen haar prachtige, witte billen die omhoog en omlaag gaan. Ik moet blijven kijken totdat zij haar hoofd omdraait en me recht aankijkt. Het is geen blik die zegt, fijn je te zien ,maar meer ,Godverdomme. Heel snel vlucht ik terug naar mijn zolder en naar beneden..
De volgende avond belt de buurman aan. Ik leg mijn krant neer en wacht gedwee mijn lot af. Geen woord over Ellen. De buurman had het gat opgemerkt op zolder en wil dat met gipsblokken repareren en of ik mee wil delen in de kosten. “Ja”, zeg ik ,”natuurlijk” en de buurman, meestal een strenge politie man gaat tevreden na een kop koffie weer weg. “Goh”, zegt Sandra “ik dacht dat je het zo‘n eikel vond”
Dagen verder. De zolder is al een tijdje niet meer gedeeld. Het muurtje is er stevig ingezet.
Beneden staat een glas wijn voor me klaar en ik ruik de lasagne. Sandra heeft haar best gedaan Al gauw komt de aap uit de mouw. “Hans, de buurvrouw was vandaag hier, je weet wel van hiernaast, de vrouw van Wiebe de politieagent. Ze waren zeer over jou te spreken. Je was zo vriendelijk over het muurtje dat ze ons een gunst wilden vragen. ze willen onze tuin lenen de zesde van de 6e maand. Dan zetten ze een grote tent op in onze beide tuinen en vieren dan hun feest.” Mijn hart staat stil.”Wat voor feest”,vraag ik. “Nou,de receptie van de bruiloft van hun dochter.”
Ik zit op het tuinstoeltje in de zon. De tapbiertjes smaken goed. Ik voel dat mijn woorden al wat moeilijker gaan door de drank. De buurvrouw komt tegenover me zitten en kletst de oren van mijn hoofd en ik doe net of ik het allemaal begrijp. De prijs voor stilzwijgen is hoog. En dan loopt ze onze kant op, ze gaat naast haar moeder staan in het vlekkeloze wit.” Je ziet er helemaal niets van he, ze is toch al vier maanden” en wrijft over de buik van haar dochter en ondertussen tel ik vier maanden terug en kom uit op de zolder.
Ik sta op en maak de grootste fout van mijn leven en roep: het is van mij, het is van mij.
Zij rent huilend weg en Ik vlucht naar zolder, iedereen verbijsterd achter latend en daar zit ik nu. Wachtend op mijn lot. Laat me maar hier bij de meeuw en op het matras. Laat me maar.

Svetlana!

Amsterdam is de plek waar ik ben geboren, mijn hele leven al woon ik hier en ik ga er van uit dat ik hier ook weer het leven zal laten.
Ik houd van deze stad in al mijn vezels en aderen.
Mijn naam is Harald, ik ben getrouwd en vader van twee schattige kinderen en ik woon natuurlijk in deze stad.
Ik heb Sveltlana leren kennen als een lieve moeder van haar dochter en heb met afgrijzen naar haar verhaal geluisterd wat ze me laatst uitgebreid op een schoolfeest vertelde. Het feest is langs me heen gegaan, toen alle feestgangers al lang vertrokken waren en de laatste troep werd opgeruimd zaten Svetlana en ik nog uitgebreid te praten over Amsterdam en met name haar verhaal. Het doorvertellen van dit verhaal is essentieel voor deze stad en ik hoop dat je er wat mee kunt. Wellicht geef ik dan wat terug aan deze stad die mij zoveel geeft.



1
Jan heeft het al een paar dagen in zijn hoofd om s’ochtends een kleine omweg te fietsen op weg naar zijn werk.
Hij heeft voor zijn begrip veel geld in zijn zak, 50 euro huishoudgeld en ook nog 50 euro om met de kinderen op stap te gaan aanstaand weekend. Bij het Centraal Station rijdt hij in plaats van naar de Nieuwezijds de Zeedijk op. Het idee broedt al dagen in zijn hoofd, hoe langer het duurt hoe groter de geilheid.
In het handwerk heeft Jan al dagen geen zin meer en het verplicht passief op de rug liggen van Anja, wachtend tot hij klaar is heeft hij nu ook wel gehad. Hij weet niet wat hij aan moet met Anja. Het lijkt wel of het haar niet meer interesseert. Het zal hem niet verbazen als ze tijdens de daad de Libelle gaat lezen.
Jan speelt al lang met de gedachte om vreemd te gaan. Je kan beter naar de Wallen gaan, zei een oude vriend. Hoeren kletsen niet en kloppen niet aan je deur met een dikke buik. Deze ochtend staat hij dus eerder op, haast zich en roept iets over een vroege vergadering met het team.
Inmiddels is hij op de Wallen aangekomen. Veel ramen hebben dichte gordijnen, topdrukte blijkbaar. Hoeveel mensen zouden voor hun werk.. . grijnst Jan in zichzelf. Hij loopt inmiddels met zijn fiets aan de hand over de smalle gracht. De ramen met de donkere dames laat hij voor wat het is al lachen ze wel lief. Bij het raam op de hoek waar de gordijnen dicht zijn hoort hij een licht tikje, hij kijkt omhoog en ziet een blonde dame in een kort bikini broekje en een roze bh. Ze kijkt niet geinterresseerd maar toch kan Jan niet ophouden met staren. Ze sluit de gordijnen en even later gaat de smalle deur open en daar staat ze op mooie witte blote voeten


2
Svetlana is nlij dat ze in het plaatselijk cafe in haar dorp toch wat ged; kan verdienen. Het cafe stelt niet veel voor. Er staan plastic tafeltjes waar hier en daar een stukje ontbreekt. Op het menu staat meestal een vage soep en goedkoop bier en waterige wijn uit de streek. Soms is er zelfs brood bij, al moet die wel lang in de soep alvorens die een beetje eetbaar wordt.
Het werk levert niet veel op, net genoeg om het huisje waar haar zieke moeder en haar kleine dochtertje met haar wonen, van stroom te voorzien.. De vader van haar Julia was hem al gepeerd voordat haar buik maar een beetje dikker werd. De geldnood was met het kind er bij nog groter geworden.
Uit ellende was ze hem gaan opzoeken in het nabijgelegen dorp. Op het adres vond ze een dame met drie kinderen, manlief was in Belgie bezig met een verbouwing. Ze hield wijzelijk haar mond maar. Haar moeders gal komt bijna elke nacht in actie. Ze hoort vanuit haar bed zacht kreunend rondjes lopen door de kamer. De arts heeft aangegeven dat er niets aan te doen is behalve opereren. De operatie zal een aardig bedrag kosten. Voor dat bedrag zal ze zeker 10 jaar aan een stuk door moeten werken zonder verder een cent uit te geven.

3
Igor stopt de BMW een stukje voor het dorp. In het handschoenenkastje legt hij het pistool dat naast hem op de passagierstoel ligt en uit het kastje pakte hij een ijzeren doosje. Op de bovenkant spreidt hij wat wit poeder en met een gouden pennetje snuift hij de witte motor door elke neusgat naar binnen. Hij gromt, tijd voor drank en actie. Het doosje kan weer terug en weldra spuit de BMW M5 over het zanderige pad richting het dorp. De rit heeft langer geduurd dan verwacht, hij moest in Munchen even langs Vladmir, en dat even ontaarde in enkele nachten waar een paar nieuwe meisjes uit Bremen opgevoed moesten worden. Igor wist daar wel raad mee en Vladmir zorgde dat het blikje goed gevuld was voor de rest van de rit. Vladmir met zijn broers zullen een dag later naar dit dorpje komen mits Igor dat niet afmeldt met een smsje.
Op het dorpsplein parkeert hij zijn zwarte auto met geblindeerde ramen. Igor staat even stil naast zijn auto. Hij is zeker 1 meter 95 en onder zijn zwarte t-shirt pronken harde, harige en getrainde spieren. Om zijn pols zit een horloge waar de tijd op zelfs een kilometer afstand nog te lezen moet zijn. Igor stapt richting het stoffige lokaal.

4
Roderik kijkt uit het raam naar de brede Amstel. Zijn vergadertafel is bezaaid met stukken en koffiebekertjes staan er tussen. Sommige nog half vol en er is zelfs een schoteltje met het restant van een stukje gebak omdat de gemeentesecretaris vandaag jarig is.
Het afgelopen half uur heeft hij de voortgang doorgenomen met zijn favoriete ambtenaar Joris over het project “Nieuwe Huis”. De burgemeester was eigenlijk tegen, dit kon je carriere helemaal verwoesten en heel misschien breken. Weet waar je aan begint. In de Tweede Kamer zijn sommige partijen al een offensief begonnen. De kranten smullen van de rel en het einde van zijn carriere wordt voorspeld. Roderik grijnst, hij kent de volgende stap in zijn strijdplan. Dit keer met hulp van de landelijke partijvoorzitter. Toen hij Andre zijn plan vertelde wreef die een paar keer over de enkele haren die nog op zijn hoofd zaten en zei; ik ken precies de goede man en laten we de knuppel nu maar echt in het hoenderhok gooien want het heeft lang genoeg geduurd. Op het buro van Roderik ligt de laatste Parool met op de voorkant de foto van Roderik met de zeer controversiele filmmaker Anton Gamon. Anton in een blauwe tuinoverall, Roderik in een blauw pak met felrode das. Ze proostten op de foto. Op de muur stond een teller die op 2332 stond. Het aantal minuten voor dat de website www.ikbetaalvoorjou.nl live zou gaan.
Roderik besluit vandaag maar eens wat eerder te stoppen. Op weg naar huis zal hij nog even langs de burgemeester lopen, die heeft tenslotte straks het driehoek overleg en kan dus wel wat aanwijzingen gebruiken.


5
Eva kijkt in het kleine ronde spiegeltje terwijl ze haar lippen tuit om weer wat vers rood aan te brengen. Steve en Liong zijn in een melig gesprek beland over een nieuwe agente die naar Artis was gestuurd omdat er ingebroken zou zijn bij ene mevrouw Tanja. Tanja was het nieuwe nijlpaard en toen de agente woedend met wilde verwarde haren weer op het buro verscheen, zaten alle mannen stiekem in hun vuistje te lachen. En waren er veel slakroppen gestolen? had Steve geroepen, Achter het glas hoorde Steve de commissaris met een kraaienstem roepen en dat is weer een aantekening Steve.
Hij draait wel weer bij als de commissaris voor de zoveelste keer overstelpt zou worden met complimenten van de Hoofdofficier van Justitie. Misschien is de bonus dit keer genoeg om een weekje naar de zon te gaan, Eva gaat vast niet mee, hij bewondert haar strakke rok met de tattoepanty en de hoge hakken. De bloese laat niet veel te raden over. De mannen die voorbij lopen, houden allemaal hun pas in. He, even opletten, zegt Liong. We moeten wat aan de beveiliging doen, die lui kunnen zo doorlopen naar de ramen en wie weet wat voor wapens die grapjassen bij zich hebben. Het ging dus helemaal fout met die Marokkanen. Tja, zei Steve, als we daar allemaal blauw neer zetten komt er geen klant meer en dan kunnen we het “nieuwe huis 2” wel meteen sluiten. Misschien wat steekproeven op wapens dan maar in de buurt of toch wat toegangspoortjes. Hoe doen ze dat in de Arena eigenlijk? vraagt Liong. Steve weet het wel, Ajax is zijn echte liefde. Eva zegt iets in een van haar onbegrijpelijke talen terwijl ze haar spiegeltje opbergt.


6
Jan loopt achter het bikinibroekje aan de trap op.. Fifty, roept ze. Dat heeft Jan wel verwacht en zijn hart klopt hard in zijn keel, het gaat lukken. In het kamertje staat een bed, een stoel en een wastafel. Aan de muur hangt een poster van Lady Gaga. De poster lijkt totaal niet op haar plek. Voor Jan het door heeft is hij verlost van zijn broek en met een halve erectie wordt hij richting de wastafel geholpen. Na wat watergekletter schuift ze een condoom om zijn kleine Jan. Dat doet ze met haar mond, hetgeen Jan al bijna doet klaarkomen. Het is een ontzettend opwindend gezicht om haar tong nog even aan het werk te zien, waarna ze hem meetrekt het bed op. De blauwe plekken op haar bovenarmen vallen hem op terwijl hij bij haar binnen schuift. De roze bh blijft nog steeds aan. Ze kronkelt onder hem. Dit is wat hij wil, langzaam komt de man in hem boven. Een zeer oude fantasie komt in hem op. Met nog meer hartkloppingen vertelt hij dat nog een extra 50 euro wil betalen. De kinderen kunnen ook wel naar de speeltuin. Ze knikt en gaat meteen op haar knieen zitten en hij schuift zijn kloppende Jan in het kleinere stergaatje. Terwijl hij naar haar rug kijkt en vreemde plekken ontwaardt kan hij het genot niet meer aan en laat... los.




6
Svetlana bibbert even als ze haar broekje weer aan doet. Het blijft pijn doen, ze hoopt dat de volgende de normale weg zal bewandelen. Haar benen voelen slap als ze voorzichtig de dikke zwarte gordijnen open doet en het felle licht de kleine rode kamer in laat.
Het liefst zou ze nu een kopje thee gaan drinken bij Anna en de dag vergeten, maar ze weet dat er een kleine kans is dat Igor of een van zijn mannen vanaf de straat naar het raam kijken. Igor weet heel vaak hoeveel klanten ze heeft gehad zonder dat zij het vertelde. Ze vermoedt dat een van die junkies op de brug een extra centje verdient omdat zij hem wel heel vaak daar rond ziet hangen. Als Igor hoorde dat het gordijn dicht bleef terwijl een klant al weg was dan waren de rapen gaar. Ze gaat op de barkruk voor het raam zitten en zoekt haar make up. Ze loopt naar het kastje en ziet op de grond een pas liggen. Het is een soort electronische bankpas, er staat ook een logo op van een bekende Nederlandse bank maar ook een foto van de klant die net is geweest. Jan van Afstelten staat er bij met een code EP321983. Ze loopt met de pas naar het raam om te zien of hij nog in zicht is maar dan bedenkt ze zich en loopt terug naar het nachtkastje en plaatst het pasje in dezelfde la als het gelddoosje.
Ze gaat weer op de kruk zitten en ziet hoe een groep,waarschijnlijk toeristen uit India, samen met een typische Nederlandse man onder haar raam doorloopt. Een groot gedeelte van de mannen kijkt naar boven en Svetlana wil nu liefst weer opstaan en uit het zicht gaan. De sex is nog minder erg dan de constante confrontatie, zeker nu ze ook weet dat dit nooit klanten zullen worden.
Echter, Igor kan kijken, dus opent ze haar mond een beetje en tuit haar lippen. Ze hoopt intens dat deze dag nog wat klanten zal brengen. Niet omdat ze snakt naar de klanten maar als ze voldoende geld binnen brengt bestaat de kans dat Igor haar met rust zou laten vanavond en dat ze niet hoeft mee te gaan naar een van die vreselijke happenings die Igor voor vriendjes of dronken buitenlanders organiseert. Hier in dit kamertje heeft zij de macht en laten de mannen zich gedwee naar de wastafel loodsen en accepteren zij de rubberen vacht. Op die feestjes is ze vaak gedwongen het met meerdere mannen te doen terwijl Igor of een van zijn vriendjes toekijkt en ingrijpt als het niet voldoende is. Dat ingrijpen heeft al aardig wat blauwe plekken opgeleverd. En als ze dan vraagt of ze nog extra geld krijgt, zal Igor lachen en zeggen: je contract is inclusief overwerk schatje en de rest laat zich raden.


7
Igor heeft al gehoord van de blonde dame die in dit vreselijke gehucht werkt. Het is niet moeilijk haar te ontdekken al is het vrij donker in het binnengedeelte. Hij zoekt een rustig plaatsje op een van de stoeltjes op het terras in de schaduw van de boom. Rustig haalt hij een sigaret uit een koker en terwijl hij de zippo laat zwiepen staat zij voor hem met zo’n typische norse oostblok blik. Koffie en Wodka, doe de fles maar en kijkt haar strak aan terwijl hij zijn zippo terugsteekt en zachtjes over zijn behaarde arm aait. Als de fles leeg is vraagt hij nog om een koffie en zegt dat hij wel wil betalen. De dame loopt naar binnen en komt terug met een klein blaadje met een bedrag waar je in Amsterdam nog niet eens een kroket voor kunt kopen.
Hij geeft haar een biljet van 50 Euro en zegt houdt de rest maar als ik je wat mag vragen.
Svetlana kijkt verschrikt, ze is heftig verbaasd, dit is echt veel geld, genoeg om de arts te betalen, genoeg voor een paar weken vooruit. Wat wil je vragen zegt ze angstig over het mogelijke antwoord. Igor kijkt haar strak aan en zegt ik zoek een hotel in de buurt en ik wil jou meenemen.
Svetlana raakt in een staat van opperste verbazing. Een dergelijke vriend zal haar leven wel een stuk gemakkelijker maken. Zijn ogen zijn schitterend en lief, daar kan toch geen kwaad inzitten. Ik werk tot zes uur zegt ze en kijkt naar de klok op de kerk. Geen probleem zegt Igor met een verleidelijke glimlach en breng nog maar een fles.


8
Roderik is niet voor de eerste keer in deze studio. Hij mocht een tijdje de burgemeestersrol vervullen tijdens een leemte van de macht en werd toen uitgebreid ondervraagd over zijn ideeen rondom de stad. ‘De Wereld Draait Om’ is een van de meest spraakmakende programma’s op de Nederlandse televisie. Veel carrieres worden hier gemaakt en gebroken. Roderik heeft Joris de opdracht gegeven om een lange sessie te houden met het pr -buro over het wel-of-niet er heen gaan en wat dan de antwoorden zouden moeten zijn op de te verwachten vragen. De presentator van het programma laat zich meestal niet sturen, dus Roderik wil geen verrassingen en had dit interview droog geoefend in zijn kantoor. De staf had de hele ochtend in een deuk gelegen. Joris moest de presentator nadoen en zijn secretarrese Anja de sidekick. Zijn ambtenaren konden het niet laten om toch stiekem om het hoekje van de kamer te kijken en Roderik liet het toe, een goede sfeer was ook wat waard.
De uitzending verloopt gemakkelijk, Roderik heeft zich ingeprent te glimlachen op het moment als er tegen hem gesproken wordt en zijn handen losjes op tafel te leggen. De camera kan namelijk steeds op hem gericht zijn en de vragen zullen er niet om liegen. Ben je niet bang dat dit filmpje je carriere zal verwoesten, je ligt al zo onder vuur door het Project ‘Het Nieuwe Huis’ . Wat vindt je vrouw van het gemeentelijke soeteneurschap? In feite ben je dus een pooier?
Allemaal vragen die ook al door zijn ambtenaren zijn bedacht en de presentator weet Roderik alleen te verrassen met de vraag of het anale gedeelte nou bewust zo grof is. Gelukkig is dat het moment waarop de sidekick zijn moment van humor kan grijpen en zijn homo voorkeur kan tonen door hard op te merken dat anale sex zwaar ondergewaardeerd wordt en de hoogste vorm van intimiteit is. Nu moet de presentator toch even slikken en Roderik kan door hard mee te lachen zijn ontspannen houding handhaven.

9
Eva knikt naar Anna en Anna wijst met haar ogen naar Svetlana die de kroeg binnen komt.
Anna had Eva verteld dat Svetlana op een zwak moment een foto had laten zien van haar dochtertje. Voor Anna was dit voldoende. Ze werkte al bijna 30 jaar als uitbaatster in dit buurt cafe en heeft de buurt en de dames zien veranderen. De wallen zijn allang niet meer romantisch. Leeft Maurits de Vries nog maar, ‘Zwarte Joop’ had de wind er altijd onder in zijn buurt, en er zou geen mogelijkheid zijn geweest voor de figuren die nu hun geld verdienen in deze buurt.
Het doet haar pijn te zien dat deze generatie dames het zwaarder heeft dan zij, toen zij nog achter de ramen zat. Als vroeger een pooier geld wilde dan moest hij er wel wat voor doen en aan haar komen als er niet betaald werd, betekende meteen einde verhaal. Tuurlijk waren er wel mannen die wat lastiger waren en ook Anna had haar klappen gehad, maar de figuren die nu rondlopen in deze buurt ,doen zelfs haar huiveren.
Eva staat op en loopt naar de achterkamer die niet vanaf buiten te zien is. Ze steekt een sigaret op. Ook deze kroeg heeft een rookruimte en gelukkig komt dat nu heel erg van pas. Anna loopt ondertussen naar Svetlana en legt een arm om de schouders van het meisje. Ze kan direct zien dat zelfs op een onverstoorbaar oostblok gezicht, voorspelbaar is wanneer tranen zullen komen.


10
Jan fietst met zijn hoofd rechtop in de wind. Ergens moet hij iets compenseren voor wat hij zijn kinderen niet kan geven. Daar wil hij nu niet aan denken, hij zet zijn fiets in de grote stalling en ziet dat de trendy electrische scooter van zijn baas er ook al staat. Bij de toeganspoortjes blijft hij staan, zoekend in zijn zakken naar zijn pasje. Hij heeft hem toch meegenomen? Alle zakken worden meerdere malen doorzocht, maar niets.... Er zit niets anders op dan zich te melden bij de receptie. Een vervangende pas is geen probleem weet hij, ze kennen hem al zo lang.
Als hij met zijn automaten espresso naar zijn werkplek loopt, ziet hij dat rondom het buro van zijn baas meerdere collega´s naar het computerscherm staan te kijken. Jan he ouwe rukker, heb jij De Wereld Draait Om gezien? De collega´s zijn in een opgewonden stemming. Ah, daar is het filmpje, roept zijn baas. Duidelijk is te zien hoe de presentator samen met een bekende wethouder naar de muur kijkt waar beelden zichtbaar worden van een donkere kamer.
Een man met blote,hangende, harige billen staat pontificaal in beeld. Een lichtelijk walgend gevoel maakt zich van Jan meester. Op beeld is nu een typische oostblok man zichtbaar die de tralies van een klein hok opendoet. In het hok ligt een witte, grote hond te slapen met een dikke, zwarte halsband. De man klikt een riem aan de halsband en trekt het beest in zijn slaap het hok uit. De hond laat zich gedwee meevoeren naar de kamer en gaat voor de dikke-blote-billen man op de grond liggen. Zichtbaar wordt hoe de hond transformeert in een blote dame die Jan vaag kent van een soap waar zijn vrouw graag naar kijkt. Als de transformatie voltooid is, stapt de man naar voren en pakt de heupen van de vrouw. In beeld is goed zichtbaar hoe een geslachtsdeel naar binnen schuift in de anus van het meisje.
Het beeld schuift naar het gezicht van het meisje dat goed laat zien wat pijn lijden is. De grimassen worden werkelijk goed en blijkbaar kan ze nu eindelijk meer talenten tonen dan in het dagelijkse soap gewauwel. Jan denkt onmiddelijk terug aan zijn eigen escapade. Hij kan zich niet meer het gezicht voor geest halen van de hoer van vanochtend op het moment dat hij hetzelfde deed als deze walgelijke kerel in beeld. Zij zou toch wel genieten, en waarom krijg ik nu dit beeld te zien,dacht Jan. Het verstoort zijn volgende fantasie, een fantasie waarin de hoer speciaal voor hem het bovenstukje opendoet. Op het scherm wordt zichtbaar door wat schokkerige bewegingen en een vreemde kreet dat de transformatie van vrouw naar hond weer ingezet kon worden. De oostblokman leidt de dikke man naar buiten die inmiddels zijn broek weer omhoog had gedaan ter opluchting van Jan. Zichtbaar is de handdruk en de eurobiljetten die van eigenaar wisselen. De oostblokman gaat aan een tafeltje zitten en zichtbaar wordt zijn dure ring en horloge en een aantal lijntjes cocaine op een spiegel. Terwijl het snuiven begint komen er schreeuwerige MTV letters in beeld: Als je voor een meisje wil betalen... betaal je dan voor de drugs en de auto van Victor?

11
Svetlana heeft sinds tijden niet meer genoten van een warm bad. Myra wast haar rug teder en ze verzorgt de wonden zachtjes. Op de bank in de geleende badjas komt de slaap al snel.
Vertrouwen moet ze, ze heeft geen keus. De stap is gezet. Ze mag zelf kiezen wat ze wil. Ze kan in het nieuwe huis werken maar kan ook meteen naar huis. Toen ze hoorde wat ze kan verdienen via de nieuwe constructie heeft ze al snel de rekensom gemaakt dat een half jaar werken voldoende is om de operatie van haar moeder te betalen en met nog wat maanden doorwerken kan ze wellicht zelf een klein cafetje beginnen op het plein.
De gedachte aan betaalde sex doet haar geen pijn. De laatste maanden is het rode kamertje een plek waar ze tussen haakjes met rust wordt gelaten.
De man met de Chinese naam heeft haar alles goed uitgelegd. Eva heeft elke zin rustig vertaald. De leuke man die Steve heet, had verteld dat ze inmiddels de mannen hadden gearresteerd die zich ophielden in haar geboorte dorp. Haar familie is veilig en zou veilig blijven. Als ze nu terug wil, zullen zij de reis betalen, ze hoeft niets maar mag des te meer. In haar hoofd groeit het ongelooflijk mooie idee dat ze misschien haar dochter hier naar toe zal kunnen halen en oh, wat zal haar moeder de grachten prachtig vinden met de bootjes en vooral al die rare mensen die er maar onbezorgd op los leven.


12
Igor begint nu echt boos te worden. Hij merkt dat de gordijnen nog steeds dicht zijn.
Hij is nu een kwartiertje blijven kijken of er enige beweging komt achter het raam maar nu komt langzamerhand het besef dat er niemand is. Hij weet dat Svetlana altijd naar de zelfde kroeg gaat. Dat heeft hij gehoord van de junk die hij nu nergens ziet. In de kroeg loopt hij rechtstreeks door naar de bar waar een blonde, oudere vrouw hem recht en streng aankijkt. Ze doet hem denken aan die tante die hem altijd sloeg. In goed en beleefd Engels vraagt hij haar naar Svetlana. Maar voordat hij zijn zin kan afmaken, zegt de dame dat zij pas gaat antwoorden als hij gaat integreren. Igor snapt niet wat ze bedoelt,maar begrijpt dat de kous nu af is en het geen zin heeft een antwoord te forceren. Hij besluit op de kamer polshoogte te nemen. De kamer is, zoals hij verwachtte,. leeg, maar wel keurig opgeruimd.
Hij rukt woedend de poster van de vreemde Amerikaanse dame van de muur en kijkt toch ook maar even in de la van het nachtkastje.

13
Jan weet niet wat hem overkomt als op deze vroege ochtend een zwarte BMW voor zijn neus het fietspad blokkeert. De man die er uit stapt, belooft niet veel goeds. Voordat hij zijn stuur kan omdraaien,voelt hij een sterke hand om zijn pols.
Het geluid van de klappen op zijn gezicht zijn vreemd genoeg harder dan de pijn. Jan voelt alleen nog maar een paniek en smeekt de vreemde man te stoppen. Deze luistert vreemd genoeg naar zijn verzoek en begint vragen te stellen over ene Svetlana. Het duurt even voordat Jan doorheeft wie Svetlana is en hij bekent daarna meteen dat hij daar is geweest, maar dat hij haar geen pijn heeft gedaan. Hij ziet haar niet als hond, echt niet. De ogen van zijn overmeesteraar worden helblauw met vreemde, grote pupillen. Jan zet zich schrap voor de volgende klappen en sluit zijn ogen. Er gebeurt niets.
Voor hem staat een andere man, met naast hem een paar agenten. Zijn overvaller wordt door een paar man in uniform stevig vastgehouden. De man die tegenover hem staat zegt, ik geloof dat dit van u is en overhandigt hem zijn toegangspas.



Svetlana staat op en pakt de spulletjes van haar dochter op. Ze kijkt me even aan met een blik die aangeeft dat we samen iets delen en dat vriendschap niet zo maar verbroken wordt, Dan verandert ze weer in de stugge Oostblok dame. Ik vraag haar nog snel of het goed is dat ik dit verhaal doorvertel. Ze roept zonder omkijken met haar mooie accent: doe dat maar, er is nog te veel ellende op de wallen.











































Epiloog:
Het verhaal is natuurlijk fictief, maar gebaseerd op de huidige situatie in Amsterdam maar ook in andere grote steden in Europa.
Meer dan 50% van de dames achter de ramen in Amsterdam zit gedwongen en komt uit het Oostblok.
Er is niet 1 Svetlana ,er zijn er honderden en met de meesten loopt het niet zo goed af als met Svetlana.
het gemeente bestuur van Amsterdam heeft vrouwenhandel en gedwongen prostitutie zeer hoog op de agenda staan en zegt vrij veel mankracht te alloceren om hier mee om te gaan. Het grote probleem dat zij ondervindt heeft te maken met het feit dat men geen goede of voldoende aangiften binnen krijgt om in te grijpen. De Sveltlana’s kijken wel uit om naar de politie te stappen om begrijpelijke redenen. Omdat Oost Europese dames vrij zijn (Schengen) om hier te werken en ze als zelfstandigen ook geen echte bescherming hebben is de weg vrij voor criminelen om hier een slaatje uit te slaan.
Het onderwerp kent niet echt veel publiciteit, in Amsterdam verschijnt zo nu en dan wel wat in het Parool over dit onderwerp maar erg wakker van deze situatie ligt Nederland niet. Mijns inziens zal er gekeken moeten gaan worden naar een aanpak die verder gaat dan alleen het trachten te arresteren van de kwaden. Prostitutie zal nooit verdwijnen, hoogstens zich verplaatsen naar de onzichtbaarheid met alle gevolgen van dien. De uiteindelijke klant mag best aangesproken worden op de consequenties van zijn keuze, wellicht helpt dat uiteindelijk bij de oplossing van het probleem. De vraag is echter : hoe weet een klant dat de dame in kwestie niet afgeperst wordt. De mogelijk oplossing in mijn verhaal is door de overheid gecontroleerde en beveiligde bordelen c.q. raamplaatsen. De gemeente hoort garant te staan voor een eerlijke handel ook als het om sex gaat. Net zoals je er van uit mag gaan dat voedsel in winkels niet gestolen of bedorven is. Mijn conclusie is de overheid en de gehele gemeenschap doet te weinig en als daar al wat licht in kan komen

Harald

Jagje de roze krokodil en de gekke koeien

Wel alle roomsoesjes nog aan toe. Hans de taartenbakker staarde verbaasd naar de lege schaal op het enige tafeltje op zijn terras. Zelfs geen kruimeltje was meer over van de gigantisch grote slagroom taart die hij een half uurtje geleden trots naar buiten had gedragen. Dit keer wist hij het zeker, deze taart zou de eetlust van Jagje de roze krokodil toch echt moeten stillen. De roze krokodil zat onderuitgezakt op het plastic stoeltje naast de tafel net in de schaduw van de parasol die uit de tafel stak. De rode oogjes van de krokodil keken Hans verwachting vol aan, duidelijk nog niet genoeg voldaan dus dacht Hans. Eeeuh zei de krokodil schuchter en vervolgde: heb je nog van die lekkere slagroomsoesjes die je van de week had, je weet wel met die… roze.. dingetjes er op? Hans wist exact wat de roze krokodil bedoelde. Even denken…. hij moest er een stuk of acht hebben en het was nu al ver in de middag dus veel klanten er voor zouden er niet meer komen. Wellicht de oude Bertha, die wilde om deze tijd nog wel eens langschuiven en een paar kopen als ze bezoek kreeg. Nog nooit had ze meer dan vier gebakjes besteld dus ach.. dacht Hans en liep zijn zaakje in met de lege schaal en legde daar vier soesjes op met een vers kopje koffie en liep weer naar buiten waar Jagje de roze krokodil al lekkerbekkend op hem wachtte.
Een beetje waggel en met een veel te dikke buik bewoog Jagje de roze krokodil zich over het dorpsplein. De Burgemeester liep toevallig net even voorbij en stopte voor een gezellig praatje. De burgemeester kon het niet laten nogmaals te laten weten heel erg blij te zijn met het bezoek van deze hooggeëerde gast en dat hij toch eens moest nadenken om in het dorp te komen wonen. Jagje legde uit dat hij dan zijn dagelijkse bad in de grote rivier moest missen plus wat moesten resus aapjes zonder zijn nachtelijk gezelschap? Laatst waren de 3 jongste aapjes helemaal van slag omdat hun moeder achter de chimpansees aan het rennen was. Dus kwamen ze maar bij hem liggen, hij had geen oog dicht gedaan maar ja dat had hij er wel voor over. Na dit leuke onderonsje sleepte Jagje zich voort over het plein en hoorde de kinderen van de school al woordjes roepen, aap noot mies… Zou hij, ja hij besloot toch even stiekem langs te lopen om een blik te werpen op de mooie schooljuf. Ze kwam uit een klein nat landje waar heel veel mensen wonen waar iedereen altijd haast had. Dit had ze hem verteld op het jaarlijkse dorpsfeest na een paar glaasjes wijn. Was ze maar een krokodil dacht hij dan nam hij haar mee naar de oever van zijn rivier en zouden er weldra heel veel mooie kleine roze krokodilletjes rondzwemmen.
Daar is Jagje, daar is Jagje: riepen de kinderen in koor. Roze is nou eenmaal geen goede schutkleur en verveeld van de saaie taalles waren de kinderen al lang blij met elke afleiding.. Juffrouw Liesje mag Jagje een verhaal vertellen, toe juf… Juffrouw Liesje. Juffrouw Liesje speelde even met de liniaal in haar handen. Ze had allang door dat de kinderen niet veel zin hadden in de woordjes en ach dat laatste uurtje. Ze zwaaide naar de grote roze krokodil die aan de andere kant van het plein een beetje schuchter haar kant op keek en even vertwijfeld bleef staan totdat Liesje er achter aan riep, kom maar Jagje de kinderen willen een verhaal van je horen. De roze krokodil waggelde naar voren en vleide zijn grote roze lijf over de lessenaar van de juf. Wat willen jullie horen klein grut en keek met een vriendelijke lach naar de kinderen voor hem. Het verhaal van de koeien, het verhaal van de koeien riep het roodharig zoontje van de smid. Ja riepen er meerdere kinderen door elkaar, over het gevaarlijkste dier van de wereld. Juf Liesje ging grijnzend op haar stoel zitten en haalde haar haar los toen Jagje zijn verhaal begon met ok ok dat is goed, al heb ik het nu wel heel vaak verteld.


Het gevaarlijkste dier van de wereld.
Ik zat lekker te genieten van het vroege ochtend zonnetje toen een van de resus aapjes aan mijn staart trok. Jagje Jagje er is iets heel ergs gebeurd. Wat dan ? vroeg ik slaperig aan het aapje. Nou het schijnt dat er een paar hele gevaarlijke krokodillen rond lopen op weg naar het dorp. Ze hebben in het vorige dorp erg huis gehouden en de varkens van de plaatselijke boer bijna opgegeten. Ze konden net op tijd vluchten. En nu zijn ze op weg hier naar toe. Ik dacht na, als ze op weg naar het dorp gaan dan moeten ze langs deze plek, krokodillen blijven altijd in de buurt van de rivier. Het dorp is een paar kilometer verder en op weg daarna komen ze langs de koeien van boer Harm. Die koeien gaven de melk die bakker Hans nodig heeft voor zijn taarten en als er geen koeien meer zijn omdat ze zijn opgegeten zijn dan zijn er ook geen taarten meer en dan… Het idee alleen al. Wellicht zouden de koeien kunnen vluchten. Zou de melk dan niet zuur worden van de schrik? Ik wist nu dat ik wat moest doen. Ik zou de krokodillen op moeten wachten en ze tegen houden.
Half in slaap gedommeld hoorde ik een zacht gegrom en toen ik mijn ogen opende zag ik drie grote bruine nijl krokodillen aan komen zwemmen. Ze waren gigantisch, de voorste was zeker twee keer de lengte van mezelf en zijn kaken leken wel geschikt om een koe in een keer te vermorzelen. De grote rij tanden waren duidelijk vaker gebruikt want ik zag dat er een paar tanden miste. De scherpe hoektanden waren er duidelijk nog wel. Ik strekte me even uit. Dit moest de indruk geven dat ik niet erg onder de indruk was van deze aankomende vlees verwerkings fabrieken al was ik best wel een beetje bang. De drie monsters gleden langzaam uit het water en bleven op een metertje of drie afstand van me op de grond liggen. De grootste schoof iets naar voren maar bleef toch voorzichtig op een afstand die groot genoeg was om nog te kunnen vluchten mocht ik het idee hebben om de aanval te zoeken. Niet dat ik dat van plan was, ik had een reputatie hoog te houden en verliezen in een gevecht zou niet de oplossing zijn van dit conflict. In dat geval zou ik wellicht weer moeten leven van de oude vissen in de rivier in plaats van de heerlijke slagroomtaarten uit het dorp.
Dus jij bent dus Jagje de Roze Krokodil, de koning van het oerwoud beneden de Nijl. Het grote monster opende even extra zijn vreselijk grote bek en ik kon de vreselijk stank van bedorven vis ruiken. We hebben veel over je gehoord roze krokodillen koning. Ik voelde me toch licht ongemakkelijk in deze situatie. Ik wist vrijwel zeker dat dit monster hier voor maar een reden was. Het koningschap overnemen over het oerwoud. Het koningschap wat ik heel lang geleden verdiende door mijn overwinning op de krokodillen baas en na de capitulatie van de leeuwenkoning. Dit laatste was alleen om dat de leeuwenkoning doorhad dat ik invloed had op de allergevaarlijkste wezens op de planeet namelijk de mens. Niet alleen invloed ze luisterde duidelijk naar me en deden wat ik ze vroeg. En daardoor wist ik het leven te redden van zijn leeuwenfamilie. Ik heb nooit veel hoeven doen om het regentenschap te kunnen behouden. Ooit was er een gorilla genaamd Ra-ah die aanspraak maakte op die rol en die was met een list makkelijk te verslaan. Een list dat was wat ik nu nodig had. Deze tegenstander zou in een lijf aan lijf gevecht de pan met me aanvegen. Ik keek nog eens goed naar de tegenstander, ik zag dat zijn geschubde huid vol met littekens zat. Dit wezen had vaker een gevecht overleefd dan dat ik slagroomtaarten had gegeten.
Mijn naam is Neterv de verschikkelijke en mijn kompanen zijn Mod de Eenoog, dat oog heb ik er uit gebeten en Tsoew de Sluwe. Tsoew grijnsde zijn tanden bloot, hij miste net zoals zijn baas aardig wat tanden, waarschijnlijk ook door gevechten, wellicht met zijn baas. Je begrijpt wellicht al ging Neterv verder dat we erg honger hebben en dat jouw koningschap ons in de weg staat althans ik neem aan dat je ons geen toegang verleend naar het dorp met alle lekkere hapjes. Ik dacht heel snel na en wist wat ik moest doen. Tja zei ik, van mij mag je naar het dorp, ik laat je er gewoon langs. Ga maar hoor…maar kom niet bij mij klagen achteraf he, nou ik vind het wel mooi zo, ik ga weer een dutje doen he. Jullie vinden of ruiken de weg wel he. Verbouwereerd bleven de drie monsters staan op het pad terwijl ik langzaam naar de schaduw van een boom schoof en me daar installeerde.
Het was Tsoew de Sluwe die het niet vertrouwde en langzaam naar voren stapte en met lijzige stem vroeg: maar Jagje koning der Krokodillen, je bent toch ook de beschermer van de dieren en mensen in het dorp? Ja zei ik wat is daarmee? Nou ik neem aan dat je het niet prettig vindt als wij lekker tekeergaan en de je beschermelingen opvreten? Zei het vieze beest. Nee zei ik, dat gaat je niet lukken maar ga gerust je gang en laat me slapen nu. Om het kracht bij te zetten liet ik een grote gaap, en een dikke naar slagroom ruikende wind en deed mijn ogen een beetje dicht. Tsoew stapte meteen een paar stappen terug. Gedver zei hij, dat is geen normale geur. Ik weet niet baas maar ik heb het gevoel dat we niet zo maar op dat dorp af kunnen stappen. Vertel eens koning hebben de dorpsbewoners soms wapens waarvan wij niets weten? Vol verwachting keken de drie grote monsters me aan. Ik voelde dat ze al een stuk minder van plan zijn om me aan te vallen. Ik keek even hun richting op, Wapens? zei ik, dat is helemaal niet nodig. Rustig sloot ik mijn ogen weer wetend dat ik beet had. Ok.. schreeuwde Neterv terwijl hij dreigend twee stappen naar voren zetten. Als jij mij niet wil vertellen wat daar aan de hand is dan bijt ik het wel uit je en kan ik meteen je belachelijke kroon overnemen.
Oeps dacht ik, misschien had ik hem nu wel te veel getergd. Tja zei ik wellicht win je van me, wellicht ook niet. Ik ben immers wel de koning maar niet het gevaarlijkste dier ter wereld. Verbijsterd keek Neterv me aan. Hoe bedoel je, een leeuw is toch niet gevaarlijker, een olifant wellicht maar die zijn te dom en nijlpaarden lust ik rauw.. dus wat bedoel je .. grauwde het grote monster in mijn richting.
Ga zelf maar kijken zei ik, je komt ze zelf tegen als je op weg gaat naar het dorp. Bij het eerste hek zie je ze lopen. Ze zijn zwart en wit gevlekt en hebben kleine hoorns. Laat je je niet verwarren door hun vriendelijke goeiige uitstraling, ze zijn afgrijselijk. Maar ga gerust je gang, weet dat ik jullie gewaarschuwd heb en deze koning moet nu echt dutje doen. De drie monsters keken elkaar aan, niet wetend wat hier mee aan te moeten en natuurlijk was het Tsoew die de stilte verbrak: Waarom ga je niet met ons mee dan Jagje, jij hebt blijkbaar invloed op ze, wellicht geeft dat ons een vrijbrief om door te lopen. Even ontblootte ik mijn tanden. Oh natuurlijk ik ga wel mee maar ik geef jullie weinig kans, deze koebeesten zijn niet dom maar ik moet toch naar het dorp want ik heb best zin in een slagroomtaartje en terwijl ik dit zei knikte ik naar mijn geliefde resusaapje die boven in de boom het gesprek had gehoord. Onmiddellijk zwaaide hij van tak naar tak, vooruit naar het dorp, hopelijk begreep het kleine aapje mijn list.
Het moest een raar gezicht zijn, de drie voorzichtig sluipende krokodillen met daarvoor rechtop lopend een roze exemplaar. We kwamen uit het oerwoud op het open gedeelte waar de houten hekken stonden van boer Harms. De koeien stonden rustig te grazen, al loeiden ze wel een beetje veel voor de tijd van het jaar. Of zou dat door het resusaapje komen wat nog net achter het gras wegsprong?
Ik hield de drie tegen en wees op de zwart wit gevlekte gevallen die achter het hek stonden te grazen. Ik had ze al herkend het waren Snikki, Snokko en Snakka. De meest productieve koeien van boer Harm. Ik had ze al meerdere malen gesproken en geprezen voor hun heerlijke melk waar de bakker Hans geweldige dingen meedeed. Mod gleed onder het hek door op weg naar de eerste koe. Deze begon terstond hard te loeien waardoor Mod stokstijf stil bleef staan en daarna beverig en angstig weer achteruit terug kroop al ware het een teruggespoeld youtube filmpje. Laat mij maar zei ik, en ik kroop voorzichtig onder het hek door op weg naar de drie dames. Ik zag nog even in een glimp de drie nijlkrokodillen met grote ogen naar me kijken. Snikki keek het eerst op, met haar grote donkere ogen keek ze me vol en haar grote lippen stopten even met het malen van het gras. Zachtjes zei ze tegen me dat ze de boodschap had ontvangen van het resusaapje en begon toen hard te loeien. Ik ging rechtop staan, deed mijn dikke roze buik naar voren en ontblote mijn grote witte tanden en gromde hard.
Neterv wist niet wat hij zag, in eerste instantie zag hij de bekende krokodillen aanval waar bij de bek ver open ging en naar voren schoot maar toen richtte de voorste koe zich op en torende met zijn grote zwart witte lijf boven de roze krokodil uit. Onder de poten van de koe zaten duidelijk harde hoeven en die daalden met volle vaart op het hoofd van de koning van het oerwoud. Deze schudde vertwijfeld met zijn hoofd en deed een tweede poging met zijn bek open. Inmiddels had de koe zich omgedraaid en met de achterpoten achteruittrappend ving hij de koning op. De koning vloog zeker vier meter in de lucht en lande op zijn billen diep in het gras. Onmiddellijk stond hij weer op een rende in volle vaart grommend weer op de koe af met zijn tanden geheel ontbloot in een alles of niets poging dit dier in stukken te scheuren. De koe was inmiddels op haar achterpoten gaan staan zodat haar uiers vol naar voren staken maar nog belangrijker de hoeven van voorpoten stonden te wachten op de krokodil al ware zij een volleerde bokser. Dat laatste klopte aardig, nog nooit had een koe zulke sierlijke stappen gemaakt als deze Snikki. Terwijl ze haar dans uitvoerde kwamen de voorpoot hoeven overal op de roze krokodil neer. Deze waggelde en bleef even verdwaasd rechtop staan waarna de koe zich weer omdraaide en de krokodil voor de tweede keer enkele meters in de lucht verplaatste. Weer stond de krokodil op echter om meteen daarna weer door zijn poten te zakken en uitgeteld te blijven liggen.
Geschokt keken de drie nijl afgezanten naar het schouwspel. Wat was dat voor een afgrijselijk zwart wit monster dat achter dat hek tekeer ging. Inmiddels kwamen Snikki, Snokko en Snakka gezamenlijk licht loeiend hun kant op schuifelen. De drie monsters keken elkaar verschrikt aan en name het zekere voor het onzekere. Krokodillen kunnen naar verluid heel hard lopen. Harder dan menig mens maar de snelheid die deze dieren ten toon spreidden was echt fenomenaal. Binnen enkele seconden hoorde Snikki, Snokko en Snakka drie harde plonsen als teken dat de drie de rivier hadden bereikt.
Ik kon in ieder geval weer met een gerust hart rechtop gaan staan. Bij de laatste schop had de beste koe me iets te enthousiast geraakt zodat ik niet echt mijn best hoefde te doen om achter uit te springen. Ik glimlachte , ik zou zeker een goede blauwe plek overhouden. Snikki besloot me een wasbeurt te geven met haar grote leemleren tong. Dat hoefde nou ook weer niet. Verderop zag ik de dorpsbewoners al staan zwaaien en juichen over de goede afloop van dit avontuur en onthoudt allemaal kinderen: de koe is het gevaarlijkste dier ter wereld en zou Hans al weer een…..



De kinderen juichten in koor nog eentje nog eentje… Jagje de roze krokodil voelde zich letterlijk en figuurlijk opgeblazen. Hij liet een harde boer en de hele klas was in een keer helemaal stil van de slagroom walm die door het klaslokaal waaide. Het was eigenlijk geen klaslokaal maar een open plek met een afdak waaronder de oude houten bankjes en tafeltjes stonden. De Juf klapte in haar handen en riep hoogste tijd om af te ronden, bedanken jullie Jagje even en weldra stoofde de hele horde kinderen af op het grootste roze knuffeldier ter wereld. De koning van het oerwoud onder de Nijl werd bedolven door een hele klas kinderen die hem knuffelde. Ho ho maar straks komt de slagroomtaart er weer uit protesteerde Jagje maar hij wist ook wel dat dat niet veel zin had met deze kinderen. We laten je los als je nog een verhaaltje vertelde zei een van de kleinste meisjes van de klas terwijl ze hem ondeugend aankeek. De juf kwam tussenbeide, legde een hand op het hoofd van Jagje en zei : nou morgen weer een dag en ik denk dat Jagje morgen middag graag terug komt he ?
Ja knikte Jagje verliefd..

Swing en Route, dronken van applaus en een doorgedraaide Gitarist

Vannacht werd ik weer eens wakker in het holst van de nacht.

De hersens zijn scherp en meteen doemen de geesten en demonen van mijn werk op. De man die niet iets af wil tekenen, de jongens die op me wachten. De mislukte migratie, Ik wil hier niet over denken om half 4 in de nacht.

Als tegenmaatregel denk ik terug aan het weekend, aan weer eens een optreden sinds een jaar of 3. En wat voor een optreden was dit zeg. Samen met Joost Belinfante, megatalent Laurens Joensen, Zweedse muziek reus Henrik Holm en Italiaanse bevlogenheid hem zelf Fabio.

Het is lang, heel lang geleden dat ik dronken van applaus en waardering van het podium stapte. Maar wat wil je ook met 2 van die kanjers vooraan op het podium. Onthoud die naam Laurens Joensen en Joost ja die moet je al heel lang kennen.

Dit optreden kwam zeker op een hele hoge plaats van leuke optredens, en dan besluit ik midden in de nacht eens te graven in mijn geheugen naar vorige leuke optredens en daar kwam hij weer: Swing en Route in Cork. Te leuk om nou eens niet op te schrijven.

We zeggen ergens half tachtiger jaren, ik was idolaat van Django Reinhardt en moest en zou die muziek maken. Na jaren van proberen stond er een leuk orkest. Niet echt Django zoals Django puur moest zijn maar een mix van Django en dertiger en veertiger jaren swing. Naast mij hadden we een Ierse gitarist, genaamd Thomas, die na vele omzwervingen in Amsterdam terecht was gekomen en een violist Koos met wie ik daarna meer dan een decennia muziek mee heb gemaakt. De ritme sectie bestond naast mezelf uit Theo, een gepensioneerde drummer en Rens de meest maffe contrabassist aller tijden.

Theo en Rens zijn in het zelfde jaar overleden, een jaartje of 3 terug.

Op de crematie van Theo heb ik een gedeelte van dit verhaal verteld staande naast zijn kist, luisterend naar de opnamen in die tijd omdat het zo stereotiep voor hem was. Maar gauw terug naar de mooie tachtiger jaren.

Thomas was bezeten van de band dat hij het aandurfde bandjes naar Ierland te sturen naar zo een beetje elke organisatie die iets met muziek deed. Zo kwam de uitnodiging om voor een prestigieus Jazz festival te spelen, het Guinness Jazz festival van Cork.
De vergoeding bedroeg een kleine 2000 gulden voor twee optredens verdeeld over de vrijdag en de zaterdag avond. Als een gek begonnen we te rekenen, verblijf , reis en eten voor 5 man. Dit kwam niet uit, behalve als we een goedkope caravan huurde (ideetje Thomas) en met 1 auto zouden gaan.
Natuurlijk moest dat de Opel van Theo worden, die was lekker groot en de organisatie zou zorgen voor professionele geluidsinstallatie en dus hoefden we alleen onze instrumenten mee te nemen.
Maar al mijmerend keken we de contrabassist aan en dachten hetzelfde… 5 man met instrumenten in 1 auto dat moet kunnen maar ook nog een contrabas. Rens vloog uit zijn stoel en riep ik los dat op.

Een paar dagen voor het vertrek stond een gigantische doodskist te wachten voor de deur, ongeveer net zo langs als een doodskist maar dan twee keer zo breed. In combinatie met een zelf gefabriceerde imperiaal werd deze constructie op het dak van de Opel gehesen en daarna voorzien van contrabas, extra zeil voor de regen en de Opel van Theo kon zo meedoen in de nieuwste Mad Max film als zelf gefabriceerde kanonnen auto.

Het is mij nog steeds een raadsel hoe we de kust van Wales leven hebben bereikt. Rens zou het grootste stuk in Engeland rijden want dat had hij al eens gedaan en pas na vier roundabouts met noodstoppen van vrachtwagens en andere niet te missen objecten geloofde hij eindelijk dat rotondes links genomen moeten worden in plaats van rechts.

Midden in de nacht in Wales stappen we op de tweede veerboot, goedkoopste tickets natuurlijk dus probeer de nacht maar zittend door te komen.
De stoelen waren niet echt de stoelen waar je eens lekker een uiltje te gaan knappen, dus Theo en Rens, dikke maatjes, oude buurtjes besloten een alternatief slaapplek te gaan vinden en vonden twee bankjes in het speeltuin gedeelte van de boot.
Ik ging me maar eens nestelen op de niet lekkere stoelen en half dommelend merkte ik dat de Ierse zee aardig kon spoken. Het water werd steeds afwisselend zicht baar aan beide kanten zonder dat je daarvoor naar beneden hoefde te kijken, mijn maag protesteerde hevig maar de angst nam zijn overhand. Als stadse kweek wordt ik zeeziek in de rondvaartboot van Kooy laat staan op een krakkemikkige veerboot op de ruige Ierse Zee.
Theo had het grootste gedeelte van zijn leven op de koopvaardij rond gebracht en zich door oorlogen heen gevaren waar wij alleen maar films van hadden gezien.
Ik besloot naar Theo te waggelen en schudde hem wakker. Theo, Theo wordt eens wakker. Gaat dit wel goed? Wat is er dan vroeg Theo. Nou die boot, het stormt en dit wrak gaat tekeer als een gek. Theo gaat even rechtop zitten en sprak de legendarische woorden. Ah Man dit stelt niets voor, ga slapen.
Deze woorden waren zo stellig dat de angst uit mijn lichaam zakte en een paar uur later plaats maakte voor een vette lachbui toen ik twee slaapzakjes zag, ver over het hoofd getrokken en een bataljon peuters die met oorverdovend kabaal de speeltuin hadden ingenomen.

Nadat we met kleine oogjes door het Ierse landschap van regen reden en met een paar uur speling aankwamen op de plek van de optredens genaamd Hotel Savoy bleek dat het hotel gerekend had op ons verblijf en dat we vrij mochten logeren. Dit ontaardde in een heftige woordwisseling want de camping houder bleek een vriend van Thomas en die kon hij toch niet.. Dus mokkend kwamen we op de camping terecht na een slecht optreden voor twee Ierse toeschouwers die waarschijnlijk te dronken waren om te zien of er niet wat beters op het festival was.

Thomas besloot met oude vrienden de stad onveilig te maken , wellicht geholpen door wat chemische hulpmiddelen en zette tot ergernis van de zieke violist de camping op stelten met een hoop gebral.
Het tweede optreden kon niet anders een dan een puinhoop worden, de solisten keken elkaar niet aan en Thomas was voor niemand aanspreekbaar.
De zaal was echter vol en na een half uurtje plichtmatige applausjes begon hij wat minder vol te worden. Het vuur zat niet echt in het spel al speelde we wel keurig ons moeizaam ingestuurde arrangementen.
In Nederland hadden we voor de lol besloten om een medley nummertje maken van een paar Ierse volksnummers. Een paar minuutjes als eerbetoon aan Ierland, het moeder en vaderland van Thomas.
Zodra dit nummer enkele maten vorderde gebeurde er een wonder in de zaal. Het publiek werd gek, joelde, schreeuwde, zong, klapte mee. De zaal was in enkele maten dubbel vol en gaande weg besloten we anoniem en zonder overleg dat we dit nummer maar even moesten rekken.
Na een kwartier besloten we dat het mooi was maar daar was het publiek niet mee eens. Give those Dutchies a Beer en zowaar er liepen opeens serveersters het podium met bergen pullen bier.
Na nog een half uur alle variaties op de medley aangevuld met het hele Ierse repetoire dat de violist, die gelukkig ooit veel aan folk deed ,en Thomas kende mochten we onder een oorverdovend applaus van het podium.
Dronken van het grootste succes en later van het bier zochten we laat ons Pipo de clown logement weer op.
Het is daarna nooit meer goed gekomen tussen ons en de gitarist.
De terugreis stond bol van de spanning totdat we bij de Ierse veer kwamen naar Wales. We zetten de auto op de volle parkeerplaats en besloten met wat instrumenten de wachtkamer aan te vallen. Thomas bleef mokkend in de auto.
Na een uur vol lol en gejam(mer) en nog steeds geen aankondiging dat onze boot wegging besloten we eens buiten te kijken of Thomas de auto niet had opgeblazen.
De hele parkeerplaats was leeg op een auto na met een grote zware kist. We zagen net laatste auto de boot opgang. Naast onze auto stond een boze uit zijn vel springende gitarist.
We renden naar de auto en scheurde de boot op. Thomas besloot ons alle uit te foeteren totdat Rens ontplofde. Een grote Friese boerenzoon arm stak van de achterbank naar de voorbank (want niemand wilde naast Thomas zitten) en greep de verbaasde Ier bij de strot. Rens zijn engels was nou niet om naar huis te schrijven maar de woorden die volgden lieten niets aan de onduidelijkheid over. Hier viel niet mee te spotten en pas in Amsterdam voor zijn voordeur sprak Thomas zacht de woorden. Sorry and Bye.
Jaren later vond ik in de auto van Theo nog de restanten van die reis, het avontuur was groots en de band deed zijn naam eer aan: Swing en Route.
Rens is overleden omdat hij ontplofde over een buurman op een andere camping en ditmaal zijn hart dit niet trok en Theo tussen zijn vrienden na een lang ziekbed. Wing en Route heeft nog enkele jaren bestaan in wat wisselende samenstellingen en uiteindelijk opgesplitst in twee nieuwe bands maar dat is voor een andere keer.

oude column over Jol !

Martin Jol (2)

http://static.ajaxlife.nl/images/slideshow/123/sized_00325194.jpg

Martin zat op zijn kamer in de Arena, af en toe liepen er wat verhuizers rond met dikke tattoo's en blauwe overallen. Alles moet naar de Toekomst buldert Martin door de gang.
Pfff. belachelijk warm hier. Hij staat weer op en buldert ..en zorg voor een goede Airco.
Dan komt Rick van de Boog binnen en gaat op het stoeltje zitten tegenover Martin.
Oh nee he denkt Martin...
Martin, zegt Rick. Ik wil je graag helpen, ik wil je coach zijn, je mentor, je steun, je helpen je goede punten nog beter te maken, je zwakke aan te pakken, zie mij maar als een goede vriend.. Martin luistert al niet meer en kijkt grommend op een vreemd blaadje voor hem met een davidster en wat rare teksten, als opeens Rob Witsche binnenkomt.
Ga zitten Rob en Martin spreid zijn armen en geeft een grote dikke glimlach. Waarom wil je me nou scout maken Martin? Zo word ik toch nooit de nieuwe topcoach, van Marco mocht ik alle ochtend trainingen doen en nu wil je me naar lapland sturen om te zien of er tussen de elanden nog wat talentjes rondlopen.
Martin grijnst nog een keer, hij heeft zijn broer beloofd dat hij de Braziliaanse clubs mag aflopen, kan hij tenminste ook eens aan de vrouw, mits hij maar weer op tijd terug is op de klaverjas sessies op dinsdag en donderdag.
Gelukkig hebben we nu geen last meer van die vervelende voetballertjes die tussen de tafeltjes door hun oefeningen probeerden te doen.
Slalommen riep Johnny dan... maar ja dan moet je Suarez hebben die zich pontificaal laat vallen op de tafel van Cock.
En nu is het genoeg Martin doe er wat aan zo kunnen we niet kaarten en nog wat we willen wel een beetje kunnen baderen na het kaarten. Oke oke jongens we gaan naar de toekomst, kunnen jullie leuk mengelen met de jeugd dan bouwen we wel een leuke turks bad daar. Waar heb ik dat nummer van Haagsche Jan, aannemer in goeie en slegte tijden... oh ja.
He MARTIN ben je er nog, ik wil coachen. Martin schrikt wakker.
Ja luister Rob, we kunnen moeilijk een ladder neerzetten op het veld zodat je wat overwicht krijgt. Rob staat op, wacht maar ik haal Richard en we zullen jullie eens laten zien wat klaverjassen is...
Dat is geen goed nieuws denkt Martin, die twee bij elkaar betekent geen winst voor de broertjes Jol. Verdikkeme en het salaris wordt pas over 2 weken gestort.
Martin moet ik je terugkoppeling geven.. Martin. Rick zit met grote opengesperde ogen op zijn stoel te wippen. Ik vond ,,, Martin kijkt Rick even aan en zegt...STOP. Wil je me echt helpen Rick? Ja Ja, het gezicht van Rick verandert in een lach van een 8 jarig jongetje. Als je me echt wil helpen dan moet je je verdiepen in de dingen die ik leuk vind. Ok zeg maar wat ik moet doen Martin.
Martin Jol zijn ogen gaan schitteren en een nog grotere grijns verschijnt. We gaan je leren klaverjassen..
Even later loopt Martin in opperbeste stemming het kantoor uit, zo geldzorgen zijn straks weer weg. Hij hoort de piepjes ten teken dat er een smsje binnen gekomen is. Het is van Clarence en dat hij hem nu kan bereiken. Martin zet zijn kont neer op de betonnen rand op het parkeerdek en drukt op het linkje van het nummer.
Clarence hier, Martin haalt even adem en zegt.. He jongen hoe is het nou. nog een beetje aan het kaarten daar? Nou ik kom net uit de villa van de voorzitter maar ja er zijn alleen maar jonge meisjes van 18 zonder bikini maar allemaal blank, ik zie nog scoontje ... warom nodig je niet iets met kleur uit en met wat meer billen.. maar ja. Of ik weer naar Ajax wil komen..Ja, nee, jonge jongens, ervaring nodig.. Wat ?? geen roti tussen de middag.. nou ik pas, dag Martin.

Martin Jol... De arena is nooit meer hetzelfde

Martin Jol, een hollandse naam, iets met Scheveningen. In den Haag is al een of andere steen afgeplakt over zoveel onrecht.
Voor mijn gevoel kwam een open en vrolijk mens aanrijden. Hij stond in de file en zijn eerste reactie was: gauw een plek vinden.
Martin ga aub in hartje centrum wonen tussen je fans. Drinken we samen een biertje savonds op het terras en vertel jij een van je vele anekdotes, doe je nog even een duitse imitatie en belt ondertussen Edgar waarom hij niet gewoon met de groep meetraint.

Martin Jol.... ik zie hem al Leo over de bolk aaien waarna de kleine braziliaan 4 man passeert en Romero verschalkt met een stiftballetje..
De journalisten zullen terugsnakken naar de geheimzinnigheid van San Marco of het sjachie van Henk.
Martin lacht even en geeft dan met allerlei knipogen goede repliek.
Danny krijgt tijdens de eerste wedstrijd op zijn lazer. Ga rechtop zitten Danny, het publiek is niet blind. Danny schrikt maar schikt zich in de wetenschap dat hij leert.
Op de training ziet Martin een capachonnetje. Martin pakt een hoekvlag en rent zwaaiend achter het figuur aan die met de schrik van zijn leven de arena parkeer garage invlucht.
In het supportershome wordt voortaan elke dinsdag avond een klaverjas avond georganiseerd met kraken want dat is haags... De moeder van Rick doet ook mee en er zijn koekjes bij de koffie, JA jongens niet zo hard schreeuwen, dit spelletje is spannend.
Als de nieuwe journalist langs komt van staanplaats nodigt Martin hem aan om een balletje mee te trappen.. Daarbij wordt hij zo gedold dat David Endt voortaan die rubriek mag vullen.
Barbara Barend wordt bij de eerste interview poging omarmt en mag het ajax vrouwen team opzetten waarbij Jol wel de grap maakt dat Barbara alleen haar voeten mag laten spreken. Barbara slikt dat en wordt meteen kampioen.
De derde wedstrijd in de Arena wordt Martin met rood van de bank gestuurd. 10 minuten later verschijnt hij in vak 410 waar in hij de microfoon overneemt van een in de sportschool slapende nudist en dan de aanwijzingen door het hele vak laat schreeuwen.
De Knvb weet zich geen raad met deze slinkse aanpak en besluit alle microfoons te verbieden... Ach ja .. Martin Jol..
In zijn rondgang door de Arena komt Martin in de fanshop, hij koopt een achterhaald petje en zet hem als een wielrenner verkeerd om op. Twee maanden later heeft de helft van het publiek in de arena een soortgelijk petje op en natuurlijk verkeerd om.
Het wordt een schitterend seizoen. Rick van de Boog besluit ook hulptrainer te worden en stoot Schip van de bank.
Onder leiding van de meegenomen conditie trainer moeten alle spelers een hele minuut in een vriesmachine staan. De weerstand schiet vooruit, jammer dat Sarpong nooit meer teruggevonden was, het vermoeden bestaat dat de ijsklontjes in de bestuurskamer vreemd smaakte bij Ajax Nec.
Ook de broer van Martin, Cock komt helpen en in zijn kielzog volgen± Rinus Israel, Aad Mansfeld en Marc Overmars, die laatste wordt zoenend in een parkeergarage ontdekt door een beveiligings camera met een directielid.
De klaverjas avond bevat dan al meer dan 5 tafels en de supporters besluiten om extra tafeltjes buiten te zetten omdat het Haagse geschreeuw niet meer aan te horen is.
Ach ja Martin Jol

Denken is niet jij, denken is evolutie

Ik had vandaag een tweet verstuurd met de tekst: denken is een evolutionair overlevings mechanisme.

Dat wij geen apen meer zijn of Neanderthalers willen we graag begrijpen, en een hoop van de mensen accepteert dat we dat ooit waren. Er bij stil staan dat die apen of Neanderthalers niet in staat waren zo "in hun hoofd te kletsen" als wij dat nu doen is een rare gedachte. We hebben het dus geleerd. We hebben geleerd te denken.
Ik ben geen Bioloog en ben ook niet afgestudeerd op de leer van Darwin (uberhaupt niet afgestudeerd), maar wat ik wel zie is dat de mens het paradepaardje is van de evolutie, ja ok sommige insectensoorten daargelaten.
Dat is niet omdat we zo snel een hert konden doodslaan of dat we supersnel ronden wegrennen voor sabeltandtijgers of zo.. Nee duidelijk verschil met al die andere species zijn onze hersenen. Kijk om je heen en verbaas je waar dat mechanisme dit soort heeft gebracht en waar het ons nog gaat brengen.
De aarde is grotendeels geexploiteerd en ik ben een van de weinige optimisten die denkt dat uiteindelijk de mens de aarde zal bewaken als een goed huisvader.
Het denken is een waanzinnig fenomeen welke ontwikkeld is als ultiem overleverings mechanisme.
De boost is waarschijnlijk gekomen tijdens barre koude tijden, tijden dat inventiviteit het enige wapen was welke de mens liet overleven. Genetisch overleven de slimmen en het verhaal van de ijsbeertjes die wit zijn en de evolutie kennen de meeste al.
Blijft staan dat we constant denken, hoe ga ik dit doen, hoe vermijd ik die onprettige situatie, hoe ziet die prettige situatie er uit. Let er maar eens op, veel gedachten zijn er op gericht om niet prettige dingen te voorkomen en prettige te verkrijgen. Het situationeel inzicht is een geweldig wapen maar ook een last.
Het kan een niet ophoudend geheel zijn van constante woordenstromen. Het tempo waarin ik dit stukje schrijf is er niets bij.
'S nachts wordt je wakker met, ik moet dit doen, ik heb dit beloofd, ik moet aardig gevonden worden, die man van de klant etc etc. Ik betrap me zelf er op dat hoe drukker en groter de stress hoe sneller loopt die woordengenerator.
Mensen die mediteren doen dat niet voor niets.
De oosterse leer kent niet voor niets spreuken die eindeloos woorden herhaald om de woorden generator te stoppen. Meditatie trukje dus.
Openstaan voor wat gebeurt zult u vast wel eens horen. Je gaat staan, kijkt om je heen en ziet het plafond en denkt.. goh dat heb ik nog gewit, ja dat stukje heb ik een beetje slordig, misschien moeten we maar
U snapt waar ik heen wil, we zullen die woorden generator af en toe een beetje moeten stoppen, hoe lastig het ook is en soms heel soms laten we hem los. Net zoals ik bij het schrijven van dit stukje.

Als je je daarin bekwaamt gebeuren er mooie dingen.
Plotseling is er veel meer contact met jezelf en je realiseert je dat jezelf verder gaat dan het wezen wat gevoeld wordt.
Zodra je dat voelt heb je een verlichtings ervaring, in feite heel simpel en makkelijk te realiseren.

Je gaat op in het geheel of in een activiteit, tijdens dat ben je de activiteit en niet of nauwelijks meer die woordengenerator..
Het probleem doet zich voor dat je je gaat realiseren dat er een ervaarder is en die dan weer verward wordt met de denker..

Ja het is complex maar stel je nou eens voor wat je nog kan ervaren als je dood bent.



Niets doet het meer, het lichaam is stuk, weg... kan niet meer voelen kan niet meer ervaren. Wat rest dan nog, Het geheel dus, het geheel wat je af en toe proeft als de woordengenerator stil is, de ogen gewoon kijken en je het leven accepteert. Geniet er van, Geniet van het leven of de dood hoe je dat ook mag zien.