Het roze kinderborstel sprookje

Het roze kinderborstel sprookje

November 16, 2011 Geschreven door Harald Opdracht voor gastblogger.nl - een sprookje 89 views


Er was eens een roze kinderborstel. Deze lag in de koninklijke handen van koning Johannes de Derde. Verbaasd keek de koning naar het voorwerp in zijn handen. Het meest bevreemdende was de kleur. Roze, in een totaal grijze omgeving in een totaal grijs paleis. Het was niet raar dat de koning dit voorwerp als eerste had opgemerkt toen hij deze kamer binnenkwam. Deze kamer waarvan de koning zich niet kon herinneren dat hij er ooit was geweest.

De hele ochtend was al raar vond de koning. Vanaf het begin van de dag liepen de dingen anders dan hij gewend was. Het begon al toen hij wakker werd.
Normaal gesproken werd hij gewekt door Lucas zijn trouwe lakei. Zachtjes werd hij dan wakker gemaakt met een sterke kop koffie binnen handbereik en een aangereikte handdoek om richting de badkamer te gaan. Maar dit keer ontwaakte de koning zonder gewekt te worden. Nergens was Lucas de lakei te vinden.
De slaapkamer van de koning lag direct naast de troonzaal met de grote vergadertafel. Normaal gesproken zouden de ministers al klaar zitten om de dag te beginnen. Vaak stond op de agenda welke onderdanen er vandaag jarig waren en welke onderdanen het verdienden om koninklijke aandacht te krijgen. Maar dit keer zat er niemand aan de tafel. Nee, al zijn hardwerkende ministers lagen in hun kleren op de grond te slapen met naast zich lege flessen wijn, die blijkbaar uit de kist kwamen die gisteren van de goede buren kado was gekregen.
De koning probeerde zijn eerste minister van staat wakker te schudden, maar na veel geschud kwam er slechts een vaag gekreun uit. Dit gaat niet werken dacht de koning. LUCAS, LUCAS schreeuwde de koning in het rond. Maar er kwam geen reactie. Nogmaals schreeuwde de koning: Lucas wil je soms de beul blij maken?
Hoorde de koning daar nu een plank kraken?
Het kwam van boven dacht de koning. Eigenlijk had de koning geen idee waar Lucas de lakei normaal gesproken sliep.
Vreemd, dacht de koning, sinds ik me kan heugen is de lakei al bij me en ik weet niet eens waar hij slaapt. Maar hij moet nu iedereen wakker maken. Het bestuur van het land kan niet wachten, geen seconde. Elke dag moet het land bestuurd worden, van ‘s morgens vroeg tot ‘s avonds laat, geen uitonderingen. Waarom eigenlijk, dacht de koning? Geen idee, maar het moet. En ook gisteravond had men doorgewerkt tot de koning te moe was om nog adequaat te reageren. De koning was naar bed gegaan maar de ministers hadden blijkbaar nog een leuk vervolg aan de avond gegeven.
Volgens mij gaat die trap daar naar boven, dacht de koning en hij besteeg de grijze, krakerige trap.
Daar boven aangekomen was het nog grijzer en vager dan het beneden was. Het hele paleis was grijs, met hier en daar wat zwarts, en de enige kleur was het rood van de haren van de minister van Landbouw.
Er waren drie deuren op deze etage waarvan twee vlak naast elkaar. De lakei had vast een kleine, bescheiden kamer zoals een bescheiden lakei betaamt. Het geld moest immers aan het volk besteed worden en niet teveel aan de koning en zijn bedienden.
Dus opende de koning een van de deuren en vond de borstel daarachter. De hele kamer was slecht zichtbaar en was in grijze nevelen en spinnenwebben gehuld, zodat van de kamer niet veel te ontwaren was.
Over de roze borstel in zijn handen verwonderde de koning zich. Wat moet een lakei met een roze kinderborstel? Hij zwaaide even heen en weer met de borstel, alsof hij de haren van een kind aan het borstelen was.
Een siddering van angst liep over de rug van de koning. Het leek wel of bij elke zwaai van de borstel de kamer steeds lichter werd.
Voorzichtig herhaalde de koning de zwaaiende beweging, en inderdaad de kamer was nu goed zichtbaar. Overal lagen poppen en kinderkookspulletjes en rechts stond een klein kinderbed. De koning wist niet wat hij moest denken en liep de kamer uit. Hij probeerde de volgende deur.
Ook deze kamer was helemaal grijs en beneveld en na enige tijd staren zag de koning een klein, rood object. Toen hij het voorwerp pakte, zag hij dat het een klein speelgoedautootje was. Een kleine glimlach kwam op zijn gezicht en hij hurkte op de grond om het autootje over de grond een slinger te geven door de kamer.
Het autootje gleed door de kamer en overal waar hij reed werd de kamer opeens zichtbaar. Dit was duidelijk een jongenskamer. Overal lagen autootjes, speelgoedberen en legoblokken. Wat heeft die lakei hierboven toch uitgespookt al die jaren? dacht de koning en toen probeerde hij de laatste deur.
Al weer was het nevelig achter de deur en de koning deed zijn best om een voorwerp te ontwaren, maar hij zag niets. Voorzichtig en op de tast, bewoog hij door de kamer tot hij de contouren van een bed ontwaarde. Voorzichtig kroop hij op handen en knieën op het bed.Bij de kussens aangekomen ging weer een rilling over de rug van de koning. Hij had het gevoel dat hij dit ergens van kende. Even legde de koning zijn hoofd op het kussen en weldra verdween de nevel uit de kamer en een prachtige romantische slaap kamer in rode en bruine kleuren kwam te voorschijn. Aan het voeteneinde zat Lucas de lakei.
Al liggende zei de koning verbaasd: Lucas!. Dit bed ligt eigenlijk wel lekker dacht de koning toen maar alvorens de koning weer verder kon praten zei Lucas. Eigenlijk heet ik geen Lucas, maar Snoes. Mijn werk zit er op, ik mag weer de huiskat worden van de goede fee. Uw straf zit er op. U zult uw volk nooit meer verwaarlozen en alleen met uw gezin bezig zijn.
De koning raakte steeds verbaasder. De lakei veranderde voor zijn ogen in een zwarte kat met grote witte snorharen. De kat gleed over het bed en gaf de koning een kopje en direct viel de koning in een diepe diepe slaap.Pappa, Pappa. De koning voelde 4 kinderhandjes aan hem trekken. Zijn lieve vrouw keek hem lachend aan bij het schouwspel van de kleine prins en de prinses op zijn schoot. Pappa, ga je met ons spelen riepen de kindjes.
De koning wreef even over de plek waar hij een baard verwachtte en zei kinderen ik ga eerst even werken. Ik heb het vermoeden dat dat ook zeker moet gebeuren en daarna gaan we voor alle ministers gekleurde uniformen kopen en een flesje wijn maar eerst kijken wie er vandaag jarig is.
En ze leefden nog lang en gelukkig!