Doodsgeil

Doodsgeil

December 4, 2011 Geschreven door Harald Opdracht - situatie 137 views voor gastblogger


De deur is dicht. Alle sloten zijn dichtgedraaid. Het raam naast de deur is er helemaal uitgevallen. Ik trap de achterkant van de antieke kast eruit en gebruik de planken om het raam mee te dichten. Tussen de planken zit een brief. Die bekijk ik later wel.
De laatste spijkers die ik kan vinden, compenseer ik met bergen ducktape. Ik moet opschieten, ik voel het gevaar van buiten komen. Het raam mag niet meer open. Ik snap trouwens niet hoe ik binnen ben gekomen. Net stond ik nog aan de andere kant van de deur, met het gevaar achter me. De sleutels pasten niet op de sloten en ik voelde de paniek groter en groter worden.
Wellicht is het woord angst beter dan paniek. Of misschien een mix van paniek en angst.
Daarna is er een leegte. Hoe ik binnen ben gekomen weet ik niet, maar ik moet binnen blijven.
De kamer is vreemd en toch bekend. Ik ga op de grond zitten met mijn handen op mijn hoofd en ben stil.Ik loop de lift uit naar de afdeling waar ik werk. Ben ik te laat? Iedereen is er, maar niemand kijkt naar me op. Ik loop langs de werkeilanden naar het laatste eiland in de hoek. Mijn eiland. Zelfs mijn naaste collega’s kijken niet op bij mijn verschijnen. Ik zie mijn tafel, hij is leeg. Geen computer, geen stapels papier, geen koffiebekers. De tafel is leeg, helemaal leeg. Ik wil hier weg, ik hoor hier niet. Niet nu. In de verte zie ik de lift. De poort naar de vrijheid, de poort naar rust.
Haar ogen zijn hemelsblauw met mooie lieve rimpeltjes. Ik voel haar hand op mijn wang en zie haar lieve lach. Ze is mooi, maar ik ken haar niet. Ik ken niemand met zulke blauwe ogen en met rode haren in vlechten gewrongen en toch is ze aardig voor me, alsof ik erg belangrijk ben voor haar.

Ik had haar gevonden op een datingsite. Sandy is haar naam, althans, als dat haar echte naam was. Er volgden wat mailtjes over en weer en daarna gaf ze me haar facebooknaam. Ik kon niet wachten tot ik thuis achter de pc kon kruipen.
Er stonden enkele foto’s op haar profiel. Ze maakten me alleen nog maar geiler. Ze had piekerige, blonde haren en slome ogen met piercingen daarboven. Ook piercingen door haar lip. Niet het typetje waar je gezellig mee uit eten gaat naar een fancy restaurant. Hooguit een erwtensoepje bij het krakerscafe. Ik snap ook niet dat ze op me reageerde. Ik, burgelijke Hans die bij de gemeente werkt. De maanden alleen maakten me echter radeloos. Hoe meer de tijd vorderde, hoe minder kritisch ik werd. Twee dagen later, op een tijdstip dat ik allang moest slapen, kwam ze online

Ik voel koude lucht. Dat moet van boven komen. Er staan toch geen ramen open in mijn slaapkamer? Ik loop de trap op en open de deur van de tweede etage. De koude lucht komt me tegemoet. Ik zie wolken en lucht. Het halve dak is weg en in de muur zitten hele grote gaten.
Het lijkt wel of het huis langzaam afbrokkelt. Mijn hart klopt als een razende en ik sluit de deur. Ik zoek allerlei meubelstukken om de deur te barricaderen. Het zweet loopt over mijn hele lichaam. Mijn lichaam wordt steeds zwaarder.

Mijn lichaam trilt opeens van de kou en toch zweet ik. Ze wast mijn voorhoofd met een koud washandje.
Ze doet het snel en grondig alsof ze het heel vaak doet. Wie is zij toch, deze roodharige dame met de lieve, blauwe ogen?. Ik wil haar bekijken maar dan is het weg. Althans ik ben weg, weg van de plek waar zij net was.

MIjn gezicht ligt in een kussen gedrukt. Ik voel de kracht die mijn gezicht steeds harder het kussen in drukt. Ik wil ontkomen, maar hij is te sterk. De pijn in mijn rug en onderlijf is ondraaglijk. Wat hebben ze gedaan?. Ik zie met een oog Sandy. Ze heeft een vreemde glimlach, alsof ze geniet. Het lijkt wel alsof ze nu echt sexueel opgewonden is.

We hadden na drie uur videochatten bij haar thuis afgesproken. Ze deed halfnaakt open en sleurde me zonder woorden naar de slaapkamer. Al snel lagen we op het bed en ging ik bij haar binnen. Het waren maar enkele bewegingen, toen de man binnenkwam. Groot, harig met een enorme buik. Zijn lichaam onder de tattoos en zelfs zijn geslacht was bewerkt met stukjes ijzer en tekeningen. Ik kreeg niet eens de tijd om uit haar te gaan.Kllappen volgden en ik werd het kussen in gedrukt.

Mijn hoofd bonkt van de pijn. Ik zit op de grond en ik voel weer koude lucht. Ik zie hoe de stukken hout van het raam door de kamer vliegen. Ik voel het grote gevaar naderen en ik weet niet meer waar ik heen moet. De angst is te groot. Ik doe mijn armen over mijn hoofd en ik maak me klein en roep mamma mamma mamma en huil.

Dan wordt het stil, het lijkt wel of de wind stopt en het geluid uitgezet wordt door een regisseur.
Ik kijk op en zie dat de muren vrijwel weg zijn. Op de bank zit hij. Hij, de laatste man die ik zou verwachten. In zijn handen ligt de brief die uit de kast komt..

Hij heeft datzelfde mooie wollen pak aan als toen. Ik zie de lichte stoppels op zijn kin en de vertrouwde smalle, grijze snor. Ik sta op en ga naast hem zitten op de bank. Mijn angst is verdwenen. Mijn vader is er en vroeger kwam dan alles goed, dus nu ook.
Pappa wat doe je hier, vraag ik, je was toch dood? Ik heb je zo gemist de afgelopen twintig jaar.
Mijn vader lacht en ik voel zijn hand op mijn schouder. Wat zeur je nou zoon? Ik was er elke nacht in vrijwel elke droom en bij elke vraag wist je dat ik je antwoord gaf. De brief is trouwens van mijn moeder, jouw oma. Ze wilde je waarschuwen voor je eigen tekortkomingen. Vrouwen en drank waren mijn zwakten. Maar ik zocht tenminste de goede uit, dat kan ik van jou niet zeggen.
Pappa, zeg ik en ik leg mijn hoofd op zijn schouder. Wat moeten we hier nou doen?. Het huis valt uit elkaar. Mijn vader kijkt me aan en staat op, pakt mijn hand en helpt me overeind. Kom maar zoon. Ik heb je hier destijds gebracht en nu moet ik je weer meenemen. Ik weet dat ik hem kan en moet vertrouwen en loop met hem mee.

De zuster voelt de pols van de man en luistert naar het hart. Ze weet dan dat het over is. Ze staat op om de dokter te gaan halen. Ze kijkt even naar de man. Jammer, denkt ze. Hij is best lief. Net bij het wassen was hij er nog. Ze schikt haar rode vlechten en verlaat de zaal.